Panama tot Mexico...

Van Panama tot Mexico, heel centraalamerika door in veel te korte tijd eigenlijk. Wat ik het laatst heb beschreven, was Panama-city, het panamakanaal en met geluk een leuk muziekfestival daar.

Na Panama-city werd het weer eens tijd om meer van de onderwaterwereld te zien, de laatste keer was in Trinidad en Tobago. Na een lange reis kwamen we aan op eiland Coiba. Het snorkelen in Coiba was helemaal niks. Wachten op de bus in dit minidorpje voor vertrek, ma na vele uren geen bus besloten we een fles whisky te kopen. We besloten de volgende dag te gaan en bleven dus, en hop daar was een bus. En nog een. In een barretje haalden we mensen ons over toch te gaan duiken. Een goeie keus, veel haaien, misschien iets te dichtbij, cirkelend om me heen. Om de duik af te maken een zagen we een walvishaai van een meter of 7 boven ons. In Boquete besloten we fietsen te huren om naar een waterval te fietsen en naar een koffieplantage, waar we onze eigen tour deden. Lokale mensen maakten de tocht speciaal voor ons. Schoppen tegen een halfopgeblazen bal (voetbal?) met kinderen op een knollenplak met 4 takken in de grond als goals. Mooi! Jonna wilde een duikcursus doen in Bocas del Toro. I.p.v. een paradijs, was deze eilandengroep voor ons te toeristisch en besloten we na een best mooie duik te gaan. We beseften dat we niet zo veel tijd meer hadden tot het einde van de reis, dus snel naar Costa Rica.

Puerto Viejo was een dorpje vol met drugsgebruikende toeristen, ook niks voor ons ma het duiken zou er mooi moeten zijn. Door hevige regenval zou dit ook tegen vallen, dus nie gedoken hier. Na een lange busreis, met een boot door de jungle, allemaal om schildpadden te zien. Er zouden hier ieder jaar 30 tot 50.000 schildpadden nesten in slechts een paar maanden, met nu als hoofdseizoen. Te laat geboekt, ma toch iets kunnen regen dat we mee konden. Té toeristisch, wachten n de jungle tot we ma een fractie van de hele bevalling mogen gaan bekijken. 2 uur verder, was de veels te dure tour ten einde. Geen schildpad gezien... Bij San José bezochten we vulkaan Poás met een mooie krater waar we niks van zagen door mist. Regen maakte ons zeiknat. Een warme douche in hotel Momentos, waar ze ons raak aankeken dat we een hele nacht wilden blijven en niet gewoon 3 uur. (Vies sexhotel beseften we later) We spraken af met Lucia (Rob's vriendin) die ons na 2 uur miscommunicatie meenam naar een belachelijk dure bar. We ontmoetten de zus, waar we sliepen, en later haar ouders waar we in hun houten blokhut achteraf ook nog een nacht doorbrachten, nadat onze auto kapot ging op zondag, wat uren kostbare tijd koste. Meer pech in costa rica, want na 43 jaar iedere dag vuur te spugen is vulkan Arenal sinds een week dood. Tja... Naar een natuurlijke warmwaterbron om te relaxen, toch een mooie tijd gehad met Lucia die inmiddels al een aardig woordje Nederlands spreekt.

In Nicaragua was alles supergoedkoop. Overal werden we gewaarschuwd dat het niet veilig is. Granada is een kleurrijk dorpje, waar we onderuitgezakt genoten van straatmuzikanten op het terras en een privé boottripje tussen de mini-eilandjes door (te koop vanaf 150.000 euro) naar een eilandje met aapjes. Altijd leuk. We bezochten een stinkende actieve vulkaan met prachtig uitzicht en gingen een grot in gevuld met vleermuizen. In het noorden zouden de cowboys verblijven, ma die waren ver te zoeken. Wel wisten we naar een sigarenfabriek te gaan, waar alles nog met de hand wordt gemaakt. Tuurlijk moet ik dat dan ook even proberen. Met de gekochte sigaren bezochten we een traditioneel festival gevonden op internet in een klein dorpje. Hoewel veel mensen er niets van wisten en we twijfelden of er iets ging gebeuren, werden we bij zonsopgang al uit bed geknald door dikke levensgevaarlijke rotjes. Een supermooi feest met maskers en hoeden, dansen en traditioneel eten van de straat (wat overigens nog steeds is), waar we toch weer mooi bij zijn uitgekomen.

Via een interessante route staken we de grens over naar Honduras met een fietstaxi, waar op de achtergrond een oude houten wagen met koeien ervoor langsliepen. Een lange toch naar de kust volgde, waar we de volgende dag naar de eilanden gingen voor te duiken. Hier maakte Jonna haar duikcursus af en ik deed ook wat duiken. (mooi, ma steeds hetzelfde en ik denk dat ik al te verwend ben) Verder nog wat relaxen. We kregen een gratis hostel aangeboden (omdat we daar doken). Ik met mijn én Jonna's spullen op pad. Geen taxi wist waar het lag. Na drie kwartier in de taxi rondvragen eiste hij meer geld. Ik zei dat dat nergens op sloeg, want we hadden een afspraak gemaakt. Ik liet me af zetten bij een megaduur complex. Ik betaalde gepast, anders bezeiken de mensen je daar weer mee. Erg dat dat moet, ma bezeikerij gebeurt hier dagelijks en daar leren we van. Daar zochten ze het hostel op internet op, terwijl een bewaker de backpacks bewaakte en tussen de broodjes en gebakjes in een busje werd ik bekant voor de deur afgezet. We gingen nog met dolfijnen zwemmen. Mooi, leuk! Verder bezochten we onze eerste grotere Maya-ruïnes in Copán. Van hieruit via een dorpje genaamd Gracias (= dank je wel) via de route van de bloemen (ma niet zo in bloei deze tijd van het jaar) naar Esperanza, waar we traditioneel geklede mensen zagen.

Via een omweg gingen we de grens over naar El Salvador. We gingen Perquin, het dorp van de oud-guerrillastrijders. Toevallig was net het jaarlijkse bevrijdingsfeest, waar we dus ook volop van genoten en een goeie indruk kregen van de mensen in dit land. Het oude kamp was nog in originele staat en nog geen toerist te bekennen in deze strijderstunnels. Rond het plaatsje Sonsonate bezochten we een nachtmarkt, waar we eten proefden van oude marktvrouwtjes, die naar ons giechelden. Verder was er niet echt iets in dit kleine landje (half zo groot als Nederland) wat we wilden zien, dus verder naar Guatemala.

De kippenbus, oude rammelende schoolbus, in Guatemala schuurde als een gek, erger dan een achtbaan, en rustig vrachtwagens inhalen over de dubbel doorgetrokken streep voor een blinde bocht. Geschift! En afval wordt gewoon uit het raam geflikkerd, waardoor heel Centraal-Amerika een puinhoop is. Guatemala-city was nog vrij schoon, tot onze verbasing. In een stadje genaamd Chichicastenango was een traditionele markt met opvallend geklede mensjes (sommige volwassenen ma half zo groot als ik). Leuk dat we hier nog echte Maya-rituelen zagen. Tussen de toeristen in Antigua was het toevallig ‘dag van de traditionele volkeren', die met een muzikale optocht door de stad slenterden. Met een nachtbus naar eiland Flores in een groot meer, vanwaar we naar Tikal gingen, één van de grootste Maya-ruïnes in Amerika. In de jungle, dus met veel muggen en andere stekende beesten, schreeuwende apen, een vos, ma ook vele toeristen.

Een klein uitstapje naar het kleine Belize, waar we eigenlijk wilden duiken, ma wat er niet van gekomen is omdat dit vergelijkbaar met Honduras zou zijn, wat we al gezien hebben. Een andere pre van ons was dat we wilden grottuben. Met een opblaasband door de grotten omringt met stalactieten en stalagmieten. Echt supermooi!

Met het paspoort bijna vol, was Mexico onze laatste bestemming. We sliepen een paar nachten tussen de muggen in Tulum, direct op het witte strand aan de helderblauwe zee onder de scherpe zon. Heerlijk! Hier bezochten we dan ook één van de mooiste tempels van de Maya's. Ook supermooi waren de grand cenoten (= grotten voorzien van een ijskoud helderblauw water voor te zwemmen. Echt prachtig, zeker omdat we eerder waren dan andere toeristen en alles voor onszelf was (en de schildpadden, vissen, vogeltjes en vleermuizen). Playa del Carmen en Cancun sloegen we over, te toeristisch voor ons, ma een belangrijkere reden was tijdsnood. Met nog een week te gaan vertrokken we naar Mérida, een stad gevormd voor toeristen, waar we na een traditionele dansvoorstelling snel weer doorgingen naar Palenque, het voor ons laatste megacomplex met Maya-tempels. Ook best mooi, ma zeker ook mooi waren de watervallen daar waar je ook bij kon zwemmen op verschillende etappes in de open natuur, in het helderblauwe water (agua azul). San Cristobal was een mooie karakteristieke plaats met aardige mensen. Na een zoektocht waar de harde knallen vanaf kwamen, kwamen we aan bij een optocht met verklede kinderen die leidde naar een plein. Hier kregen we vreemde soep met pompoenstukken in handen geduwd en werden ons veel te sterke kanariegele en dieselrooie borreltjes gegeven totdat we rond het middaguur al aardig aangeschoten waren. Anderen begonnen te schuimbekken of vielen gewoon om van zattigheid. Dit resulteerde in het typische Mexicaanse beeld van een dronken man met grote hoed tegen de muur. Prachtig! Toen de mensen handtastelijk werden was het weer mooi geweest. Na een nachtbus naar Oaxaca bezochten we de dikste boom ter wereld (diameter van 15m, omtrek 50m) van ongeveer 2000 jaar oud, een weverij waar andere toeristen vervolgens veel te veel betaalden voor een sjaaltje, kleedje of trui, en het hoogtepunt was echt de stenen waterval met natuurlijke thermaalbaden erbij. Aan de afgrond van de berg met helderblauw water, met kilometers zicht over het gebergte met bossen en akkers. Heerlijk in het zonnetje. Dit is genieten... Een destillerie van tequila's (met worm in de fles) maakte de trip compleet. We gingen naar Puebla, we dachten een dorpje, ma dit was een megastad met vele oude gebouwen. Mexico-city, miljoenenstad en op nr 1 in de meest gevaarlijke steden top 10. Een mooi centrum, met markt en een indiaan die een ritueel uitvoerde bij ons. Tijd om naar huis te gaan....

Colombia

5 weken geleden het laatste verhaal. Ik was net terug in Quito, vanwaar we4 dagen naar de jungle gingen vanuit Lago Agrio. Dit is een aftakking van de Amazone. Ruig, zo met zo'n kleine smalle kano over de bruine beekjes tussen de beboste gebieden. Al meteen zagen we veel aapjes en wat vogels. 's Avonds zijn we gaan zwemmen in een mooi meer bij zonsondergang. Bij terugkomst zagen we een ruige boomkikker. De gids grapte dat er een Tarantula (dikke vieze harige spin) naast met liep tegen de muur toen we een kaartspel speelde. Dit bleek toch geen grap te zijn! SCHRIK! Deze lieten we lopen waardoor we genoodzaaktalles goed checkten voordat we gingen slapen in een grote bamboehut. De 2e dag peddelden we door de regen langzaam naar een plek waar we de diepe jungle ingingen. Diep bebost, ma ook diep onder water. Dat was een paar dagen geleden nog droog, nu liepen onze laarzen net nie onder. En via boomwortels liep ik een diep gedeelte over. Yes, als enige de voeten nog droog! Ma te vroeg gejuigd, ikzakte in een diep gat en kwam tot mijn buiksnavel in 't water terecht. Mijn regenbroek scheurde open over de hele naad waardoor ik 2 halve had voor e achter nog net met elkaar verbonden. Lachen! Want mijn en Jonna's camera zaten in mijn jaszak, die net boven water bleven. Verder soppend zagen we nog wat diertjes en aten we kleine mieren die smaakten naar citroen. Ook zagen we een anaconda, een stuk kleiner dan in de gelijknamige film, ma wel tof. Na het spotten van wat roze (?) dolfijnen, vissen naar piranha's. Alleen jonna kon er één vangen. Sow, wat een kracht in de kaak van die vis, versnipperde zo een takje toen we die in z'n bek hielde. De piranha was een lekker extraatje voor 't diner.

Bij een local dorpje zijn we brood gaan bakken en speelde een aapje met ons. Grappig! Bij een ander dorpje was een sjamaan (een maffe jungle dokter) die een andere toerist toetakelde met een tak met stekeltjes (flinke blaren op de rug!), voor de goeie doorbloeding. Vogels kijkennog voordat we terug gingen via een lange weg naar Quito.

Snel Quito uit en daarmee verlaten we Equador, op naar Colombia. Hier genoten we van een supermaaltijd voor minder dan 1 euro (goedgevulde soep, flinke maaltijd met vis en drinken). Zo goedkoop kregen we het niet meer. Popayan was een mooie stad, alle gebouwen wit met ;s avonds gezelligelantaarns aan,en paardenwagens reden door de stad. We gingen naar een concert in de stierenarena, dat heel populair bleek te zijn. Van te voren kregen we een horrorfilm te zien van de 3VO om te laten zien dat alcohol, smsen en geen helm dragen in het verkeer dodelijk kan zijn. Het concert begon uiteindelijk 4 uur later, ma door gekregen borreltjes van de locals werd het een leuke avond.

In San Augustin deden we een aardige paardrit door 't platte land, waar we oude stenen zagen met gezichten. Het was feest in 't dorp want ze hadden weekend. Een kip stond op de bar en een paard kwam ook nog binnen. Niet normaal! We probeerden eten van de straattentjes en een zwerfvrouw (of hoer, geen idee) kwam de hele tijd achter mij aan. Hier bezochten we ook een kippengevecht-arena en liften we met een motor terug naar de stad. Daarna 6 uur terug in de achtbaan (= bus) terugnaar Popayan. Een aantal dagen later bleek een aanslag in popayan te zijn gepleegd, een autobom waarbij 17 doden vielen (http://4nieuws.nl/show.php?key=113823&titel=Doden%20bij%20aanslag%20Colombia) Mensen inmiddels zijn we colombia uit, dus geen zorgen meer! Heftig! In Silvia was een markt waar stammen uit de bergen naar toe kwamen. Interessante mensen, mannen met een blauwe rok, legerschoenen, een bolhoed en een sjaal en sokken van carnavalskleuren. Net clowns dus.

In Bogotá ontmoette ik Diego na 6 jaar geleden met hem te hebben gewerkt in Mallorca. Hij opende die avond een hamburgertent, best goed te pruimen ma veels te duur! Een bier van de beercompany en in de buurt naar een heel mooi dorp met vele kleine terrasjes en binnenplaatsen. Met Diego bezochten we een grote zoutmijn (belangrijk voor de inkomsten van colombia net als cocaine) en dezoutcathedraal. In Tunja centrum leek het of we een moord of iets dergelijkszagen, ma op dat moment dachten we dat dat niet zo zou zijn. We durfden in dit heel corrupte land niet de politie te waarschuwen, bang voor eigen gevaar. Daarna snel naar de kust, waar we na een dagje aan het strand gingen vissen. Een heerlijke lunch door onze 15 gevangen vissen. Daarna nog even harpoenvissen, ma door beperkt zicht te gevaarlijk. Een stevige trekking door Nationaal Park Tayrona, eenpaar hutjes onderwegbezocht met 3 families. Mooie stranden onderweg, ma regen zorgde voor wegversperring. Ik had een idee om om te lopen en iedereen volgde. We moesten ook ergens anders de rivieren overlopen tot ons middel in het water. Vrij gevaarlijk, ma geen keuze. Een avontuurlijke tocht, leuk! Cartagena was een mooie stad met oude spaanse gebouwen. Even buiten de stad bezochten we een moddervulkaan. Heel toeristisch, ma een bijzondere ervaring. Je kunt niet staan, niet fatsoenlijk bewegen in de chocoladepap, ma je zakt ook nie verder erin dan je borst. Vanuit Cartagenanamenwe een boottocht naar de San Blas eilanden naar Panama. (De grensovergang over land zit vol met guerillastrijders, dus geen goeie optie). 4 dagen zeilen met een oud hollands vissersschip (1904), snorkelen en genieten van de kleine eilanden met witte stranden en het helder blauwe water! En mensen met neusringen en rare arm- en been-(!)banden. Door de autobom en de moord (vast niet?) zijn weblij dat we uit het land zijn, hoewel het mooie dingen te bieden heeft en we eigenlijk ons niet heel onveilig voelden.

Nu zijn we in Panama(-city) waar we een gedeelte van het panamakanaal bezocht hebben. Niet veel meer dan de nederlandse sluizen (ma groter). Gister waseen muziekfestival,feest dus(en zometeen ook?). Morgen gaan we panama city verlaten al weten we nog niet waarheen. Alles begint op elkaar te lijken al is het zeker nog mooi en genieten! Fotos komen snel!? 7 weken voor 7 kleine landen???

Equador - Trinidad & Tobago - Venezuela

In mijn vorige verhaal vertelde ik dat ik in Quito aankwam, 6 weken geleden dus. 's Ochtends prima weer, 's middags regen troef! Hier in Quitovierde ik mijn verjaardag met Jonna en genoten we vanluxeeten, feest, muziek, thermaalbad, en een tripje hier en daar. De traditionele markten waren heel interessant. Kleding, alledaagse dingen, kunst, ma ook dieren werden er verkocht. Koeien, schapen, varkens, kippen, lamas, konijnen, cavias, allemaal voor te fokken en te eten. (Cavia is taai en nie heel lekker)

Pasen in Quito: mannen en vrouwen in paarse kledij met puntmuts, sjouwend met een kruis, sommige zelfpijnigendmet prikkeldraad of kettingen. Een grote optocht van duizenden mensen door de stad. Wat een happening. In een ander plaatsje kwamen duivels de kerk binnen de mis verstoren met vuurwerk, wat een lol! Tuurlijk waren we er weer bij!

Het midden van de wereld lag hier ook in de buurt. Hier hebben we nog wat proefjes gedaan, zoals een ei rechtop zetten. Het water in de gootsteen draait bij ons de ene kant op, beneden de evenaar de andere kant op en op de evenaar valt het recht naar beneden, zo bleek.

Via een verre route de laatste bus naar Puerto Lopez , waar we aan het strand konden chillen, cocktail drinken, vissen, en een park bezoeken waar vogels met felblauwe voeten lopen. Het zou een paradijs moeten zijn, klein galapagos, makei droog en warm endoor te hoge verwachtingen viel het dan toch een beetje tegen. Vissers hadden haaien gevangen voor de consumptie, meer dan 10 op een ochtend, per ongeluk natuurlijk, want met opzet was het hoog strafbaar enzo dusniet. Hoewel ik nie heel veel heb gezien van Ecuador, kan ik wel zeggen: ik waar doar....

Jonna moest gewoon werken nog enomdat ik meer van zuid-amerika wilde zien wilde ik nog ff wat zien ineen maand tijd voordat we samen gaan reizen.Na veel zoeken, boekte ik een vlucht van Quito naar Trinidad & Tobago. Als kind wilde ik er al heen, ma ik had geen idee waar het lag. Na veel gezeik omdat ik geen vlucht eruit had, mocht ik toch het land binnen treden. Ik ontdekte dat ze engels sprakenen heel afrikaans uiterlijk hebben, verrek: het is de carribean! En verdomme, ook de prijzen waren erna! 23 euro voor een overnachting!! Voor mij alleen! Afzetters! Dus logisch ook dat er geen backpackers waren.Ze reden links en verrek het is mijn eerste engelstalig land ooit waar ik ben! Ik bezocht een show met veel muziek en moest nog met een big mamma op het podium dansen. (Waarom uit alle mensen ik weer?) Met de boot naar Tobago, waar ikheb gedoken, mooi! Ma de beloofde Manta Ray (rog van 6 meter groot!) zag ik slechts vanuit de boot als een schaduw door het water. Ach, blijven dromen! In het zuiden van Trinidad was een feestje zo had ik op internet gevonden. Wat bleek, CARNAVAL!!! Hoe vet! Op stelten, verkleed en veel alcohol en speciale kruiden sigaretten (lees joints!) Hier gebruiken ze de steelpan als instrument, een mooi geluid. Wat een feest! Mensen waren vriendelijk, ma ook hier geen toeristen. En opeens stond ik naast de dj op het balkon. Toeval? Sjiek! Muziek maken was daar een alledaags ding, op straat, in de kroeg de microfoon pakken of gewoon dansen omdat ze niks beters te doen hadden. Zitten enniks doen, daar zijn ze goed in hier. Ze begrepen ook nie dat ik zoveel dingen kon doen (en georgeniseerd kreeg) in 8 dagen. Lui, dat zijn ze echt. Bus? Die begint te rijden om 8 uur, komt na elke 3 uur of zo weer terug, dus hoe laat komt ie dan? En geloof ma nie dat ie wacht.... Een aparte sfeer. Ik ging naar de andere kant van het eiland waar leatherback schildpadden van tegen de 2 meter eieren op het strand kwamen leggen. Mooi op me zien weer. Daarna, check, T&T gezien! Met de boot naar Venezuela. en behalve 2 duikers nog geen toerist gespot. Hier wist ik met moeite een grot te bezichtigen, waar ca 15.000 kraaiende vogels bij het vallen van de duisternis de grot uitvlogen.En bij zonsopgang weer snel terugkeerden. De dag erna de grot in, privégids, want andere toeristen vond ienie. Tientallen ratten, honderden spinnen en sprinkhanen en duizenden muggen. 1200 meter de grot in, af en toe kruipend. Ik dacht er even over de totale 10 km van de grot te bezichtigen, ma dat leek me geen strak plan, 25 uur kruipen tussen de waterratten, omgeven door muggen en bijtende vleermuizen. Dat is vragen om ziektes... Iets korter dus, ma ook mooi! En blij dat ik er uit was!

Verder is venezuela een land met veel stranden, waar ik ook even van genoten heb. Een nationaal park met krabben, felrooie vogels en ander gevogelte, sjiek! Ma helaas, wat een mentaliteit van de bewoners, rommel gooi ik overal, nationaal park of nie, want dan ben ik er van af. En dat zie je. Ruig doen is hier ook belangrijk. Wie heeft de grootste muziekinstallatie in de auto (geen plaats voor passagiers) en wie kan deze het hardst zetten.Wat een volk. Rond 8 uur ´s avonds was het nie meer veilig op straat, dus bij duisternis was ik binnen.Bovendienwerd ik aangekeken alsof ik nie welkom was door de meeste mensen.Het land viel tegen, ma dat veranderde in het westen van het land. Hier zag ik ook weer de eerste toeristen, 2 die ik over wist te halen naar de plek op aarde te gaan waar het het meest bliksemd. Dit had ik op discovery ooit gezien.Met wat bussen en ik als spaans/engels vertaler (echt?!) arriveerden we bij een bootje die ons mee nam door smalle riviertjes langs vogels, apen eneen zwemmende leguaan, waarna we aankwamen in een klein dorpje op het water. Met een bootje naar de supermarkt waar we een fles wiskey kochtten en wat pils. 2 minuten weg en de enige dame onder ons was al in de tieten geknepen. Tja, dat volk komt ´t dorp nie uit... Bepaald geen reizigers. Na wat dobbelen zagen we het al licht flitsen. Iedere dag he! Ma meer dan flitsen gelijk aan doorgedraaide fotografen zagen we nie.Na de keiharde regen en lokals die opstonden om hun bootje leeg te scheppen, sliepen we nog even ineen hangmat aan de waterkant.

Bij terugkomst, was het tijd weer richting colombia te gaan. Het weer heeft hier veel wegen onbegaanbaar gemaakt. Zo moest ik 8 uur wachten in een hete bus en pas nadat het leger met dynamiet de grote rotsblokken van de weg hadden geblazen konden we de tunnel passeren. Stom, de volgende dag moest ik door de zelfde tunnel. No problem, zeiden ze, ma snel weer een probleem: 6 uur wachten. Hierdoor kwam ik heel laat aan de grens en werd ik meteen uitgenodigd bij mensen thuis. Eerst namen ze mij ergens langs nog om wat te eten, en´s ochtends werd ik gewekt en had oma goedgevulde soep gemaakt. Na een wandeling door de stad (wat meer op een dorp leek) weer een goeie maaltijd. ´s Avonds werd ik meegenomen naar een besloten feest, waar ik niks mocht betalen want ik was gast. De volgende dag 5 uur op, naar colombia. Hierzijn de mensen super aardig! Politiecontroles, drugs honden die snuffelden (en bert, de cocabladeren nog altijd in de tas, ma geen probleem...) Nadat ik met de benen gespreid tegen de bus werd gezet, gefoulleerd werd, wilden ze alles van me weten, gaven ze mij een hand, werde ik welkom in het land gehetenen bedankte de politie mij dat ze de bus mochten doorzoeken. En ja, de enige toerist. Missschien was het niet voor niks dat mensen me iedere dag vertellen dat het gevaarlijk is en dat ik op moet passen (wat ik uiteraard ook doe he mam!)

In Cali, liep ik wat door de stad en keken overal mensen naar de tv van voornamelijkbuiten de winkel. Ik keek even op een tv en werd de toko binnengehaald. De champions league finale. Ik kreeg bier in mijnhanden gedrukt. Ik kreeg telefoonnummers van mensen die me graag als gast wilden ontvangen in de toekomst en als ik werd veilig begeleid naar het busstationvanwaar ik doorging naar Quito, equador.

Morgen ga ik naar Jonna´s werk (autistische instelling, anders dan in NL!). Overmorgen 4 dagen naar de jungle, en dan terug Colombia in, want daar is nog veel te zien....

Mensen, nog 2,5 maand, langzaam via Panama, Costa Rica, Guatamala, Belize, etc etc, via Mexico terug naar huis?

Bolivia - Peru

Mensen die nie willen lezen, ik heb ook wat nieuwe fotos erop gezet, onder chili- argentinie- peru. Na dit verhaal hebben jullie nog fotos van Bolivia en noord-peru te goed van mij.

Tja, het afscheid van brurke was nie vet, afscheid is nooit vet. Shakira maakte veel goed en zo ook een goeie borrel bijeen local uit Lima, die overigens 8 hoog woonde met een prachtig uitzicht.Tijd voor nieuwe avonturen: Bolivia! 27 uur in de bus bleek deze keer ook echt 27 uur te zijn, lang, ma te doen. Ondanks dat ik Peru niet uit mocht omdat mijn exit-papiertje was gejat eerder toen mijn tas opengesneden was eerder in't land. Bij een bank had ik een vervangend papiertje moeten kopen toen die werd voorzien van een stempel van de politie. Ma toch mocht ik nie gaan. Ik moest een papiertje bij de bank halen. Ik liet dit zien en vloekte dat DIT het papiertje moest zijn. Nee, hup met een trage fietstaxi naar de bank aan de andere kant vant dorp, een precies zo'n zelfde papiertje gehaald, weer betaald, terug met de fietstaxi die een ommetje maakte om 't dorp te laten zien, waar ik geen tijd voor had. Yes, ik mocht het land uit, ma waar was mijn bus?? Na wat zoekend rondlopen vond ik iemand van de busorganisatie die me meenam bolivia in waar ik een stempel kreeg en waar ook de bus stond. Een uur hadden ze op mij moeten wachten. Stomme toerist zullen ze wel gedacht hebben.

La Paz, druk, veels te druk, overal proberen mensen dingen te verkopen, eten, plastic speelgoed made inchina,echte dure camera's voor een prikkie (knommel troef he jongens, laat je niks wijsmaken) en ook kraampjes die 1 product verkopen zoals plakband, wc-papier,droge cakejesof huggies. Ik zeg: interessant! Een te grote stad. De gevangenis moest interessant zijn, ma al jaren vinden er geen tours meer plaats. Roddels gingen rond dat je er toch in kon komen, ma niemand wist hoe. Ik op onderzoek uit. Een kerel kon me binnenloodsen, ma ik vertrouwde sjakie nie. Ik ging voor de ingang op 't plein zitten. Een vrouw kwam naar buiten lopen en gaf me een papiertje met een telefoonnr en de tekst: It's me, sebastiaan. Een man zwaaide en deze zou me binnen kunnen brengen en rond kunnen leiden. Ma behalve dat ik binnen kon, wilde ik ook graag de zekerheid hebben naar buiten te kunnen. En de gevangenis was nog actief, incl drugstaferelen, dus mam, weer eens verstandig geweest en deze ervaring laten lopen. Een kerel die fruit van de cactus probeerde te verkopen sjokte met een kruiwagentje door 't dorp. Ik bracht hem z'n eerste woordjes engels bij, in ruil voor een foto. Tuurlijk kocht ik fruit van hem.

The death road, met de mountainbike van 4800 meter duizenden meters naar beneden in een paar uur langs smalle berghellingen. VET! Naja, wel oppassen, want zo af en toe kukelt er nog eentje (dodelijks soms) naar beneden. Tot 2006 mocht er nog verkeer komen nu nie meer, dus stukken veiliger. Toen kieperde eens per maand een bus naar beneden wat leidde tot gemiddeld 500 doden per jaar, vandaar de naam. Crossen, slippen, ma toch voorzichtig, kwam ik beneden aan. Van La Paz naar Potosí, een plaats in het binnenland, groot geworden door de mijnindustrie. En ja, het was me gelukt een tour te regelen in de mijnen, op 4500 meter de tunnels in, waar de dunne lucht nog moeilijker te beademen was door de stof en de schadelijke gassen. Gekleed in een schriepel jasje, een regenbroek en te korte laarzen, ging ik schravelend door 't water in soms te lage tunnels. Ik had het geluk een gids te hebben die alleen mij mee nam, omdat de rest te traag was. Mensen waren nog aant werk, sommige met een levensverwachting van 35 door de zware omstandigheden. Karretjes met stenen, zoals oude films dit laten zien, hier de alledaagse bezigheid. Toen een kar was ontspoort schoot ik te hulp en zweet goot er met stralen uit. 3km ver, 500 meter diep de grot in. Pikkedonker, het enige lichtje zat voor op de te grote helm. Sommige plaatsen half ingestort, ma ik vertrouwde erop dat er nu geen aardbeving plaatsvond en alles veilig was. Wat een werk zeg en dat voor een paar mineralen. Een oude kerel gemaakt van klei met een grote piemel zou moeder aarde moeten bevruchten wat veel mineralen opleverd, aldus hun geloof. Niks voor niks, ma voor offers. Sigaretten, coca-bladeren en alcohol van 96% waar een slok van gedronken moest worden. De helft verdampte in mijn mond, de andere helft brandde gaten in mijn lichaam.

Potosí bestond 466 jaar en dat werd gevierd met een optocht van iedere inwoner die wilde. SAAI! Ma daarna live muziek. SLECHT! Ma alles weggespoeld met sterke drank die op 't plein werd gestookt, zoals ook ma Flodder dat kan. Het hostel was vol, ma een hokje in het midden van de binnenplaats wat eigenlijk een fietsenhok was, diende als mijn slaapplek. Er stond een bed en ik kon binnen via de deur van 1 meter 50 hoog. Na de drankjes, was dat geen punt. En3 euro incl ontbijt ipv7 euro. Ideaal!

Onderweg naar Uyuni toen we in open veld reden met de bus kwam de bliksem weg heel dichtbij en zag de bliksem nie ver van mij islaan af en toe. Een mooi gezicht, ma ik scheet 7 kleuren stront, waarna op deze warme dag hagelstenen als suikerklontjes uit de hemel schoten. Een mooie omgeving dat wel. Uyuni was bezaaid met toeristen die allemaal (ook ik) een tour naar de zoutvlaktes deden. Naja, onze auto weigerde toen we net door de dorre vlakte reden. Met wat duwen en starten konden we verder. Auto wisselen nadat we oude treinen hadden bekeken die daar gewoon waren neergezet, omdat ze toch nie meer gebruikt werden. De zoutvlaktes, oneindig spiegelachtig landschap van zout en regenwater (ik denk ter grootte van 5 tot 10% van bolivia!) Hier zouden we eten in een restaurant van zout, ma meer dan een kijkje werd 't nie. Weer auto wisselen effe later, hij zou 't weer moeten doen. We sliepen in een hostel in de middle of nowhere, ijskoud 's nachts! Hier werd eten klaargemaakt waar een wieg diende als hulpmiddel zoals wij 't aanrecht kennen.De volgende ochtend, na 2 uur poging tot starten van de 'gemaakte' auto, sloeg ie toch aan en konden we hobbelend verder. Door woenstijnlandschap met mooie rotsen,langs een rood meer met 1000-denflamingo'seneen helder groen meer. Kaarten in het hostel met wat drank die ons warmhield. Een heldere hemel met 1000-den sterren en een paar vallende. We bleven in bedm na toen de auto weer aansloeg eruit en richting stinkende geijsers. Ergens ver in de woestijn zou een hotspring zijn. Wij balen, want we zagen alleen bevroren water. 10 meter verder bleek toch een warm watertje te liggen, heerlijk! Beter dan mijn hottub, en dat zegt wat! Hahaha! Nog een paar keer de auto maken onderweg, ma op tijd terug om naar La Paz terug te reizen. Mensen in zebrapak dansenom tehelpen oversteken. Ik verbleef bij een spaans koppel int logeerbed in La Paz, waar ik relaxte en alle kleren waste (nodig!) 't Volk protesteerde en blokkeerde meer dan 1000 straten aldus 't nieuws, ma 't lukte me toch te vertrekken terug naar Lima. Ik sprak weer af met de local waar haar familie mij uitnodigde voor wat eten af en toe. Een tuinfeest met DJ en drank, zelf mee moeten nemen, want verbod op drankverkoop voordat er gestemd moest worden de volgende dag.

Naar Huaraz, in de Andes. Ik ging er heen voor een tempel van 3000 jaar oud. De uitleg in het spaans was me niks duidelijk, maik had de local meegenomen uit lima, die wat kon vertalen, nadat ze stiekem was gevlucht van huis. Het reisvirus was besmettelijk! We bezochten de dag erna nog een tempel uit een andere tijd, vet! Een meer op grote hoogte en het uitzicht onderweg was mooi. Als lunch besloot ik 't nog eens te proberen: Cavia! Taai en veul knöäk. Nee, toch niks lekkers aan. 31 mei 1970, een aardbeving brak een stuk van een hoge berg, die met 350 km/u in 2 minuten een dorp van 25000 inwoners met 8 meter grond en ijs bedekte. 3 dagen hoorde ze mensen nog schreeuwen onder de grond, geen hulpmiddelen beschikbaar. Een vliegtuigje uit argentinie schoot te hulp, ma stortte neer, allen kwamen om. 300 kinderen waren naar een circus buiten de stad. In 2 minuten allen zonder ouders. 96 mensen waren op 't kerhof op een berg, die 't ook overleefden. Indrukwekkend gebied, met nog wat resten van de kerk en een dubbelgevouwen bus met stukken auto. Een aantal pils in een tuin en een thermaalbad met poepbruin water zorgde voor ontspanning na een wandeling door een dorp, waar ik een houtzagerij bezocht.

In Trujillo, verder noord, lagen nog wat tempels uit 't verleden die onder het zand werden gehaald, voorzienmet mooie wandschilderingen, na de ontdekking pas 20 jaar geleden. Ik verbleef aan 't strand aan zee, ma geen tijd om hiervan te genieten. In Chiclayo, kon ik in een midden nog 26 tempels bezichtigen, die in slechte toestand waren, ma waaronder waarschijnlijk nog heel veel schatten liggen. Andere schattenwaren prachtig hersteld en in een museum geplaatst. Goud, veel goud. Snel verder richting de grens, op eigen houtje met overstappen en zo, wat meveel geld spaarde.

In Machala, zuid-equadorkeek ik toe hoe mensen een potje kaartte op een doos, waar een oude man me borreltjes kwam brengen. Een mooi welkom in een nieuw land. Om2 uur 's ochtends was ik in Quito, Jonna kwam pas 5 uur 's ochtends. Raar om elkaar na 4,5 maand in de armen te sluiten. Ma zeker mooi.... Nu blijf ik hier! Tot???

Peru met brurke!

Zo weken niks en nu na 1 dagalweer een nieuw verhaal terwijl jullie de vorige waarschijnlijk nog niet helemaal gelezen hebben. Peru! Ik kwam dus aan in Lima, de hoofdstad. Kei warm. Ik onderhandelen met een taxichauffeur. Altijd leuk als je nie weet hoe ver het is. Ik kreeg 'm zover dat ik 15 soles (4 euro) moest betalen, ma hij wilde het verdraaien naar ¨It's on the other side, that's 18¨. Ik wilde weigeren, want dat was ook nie de afspraak. Ma toen we voor de deur stopten waar brurke gereserveerd had, bleek dit een heel dik hotel te zijn en was mijn wisselgeld 3 sol te weinig. Tja, wat kan ik nu zeggen over die 70 cent die ik te weinig terug kreeg? Brurke zat nog int vliegtuig, dus ik genoot flink van de luxe wc en nam nog een heerlijke douche op onze kamer op de bovenverdieping op de hoek vant hotel. Ik kocht een welkomstkado voor bertje, een picso(peruaanse sterkedrank) in een speciale fles met wat glaasjes. Ik maakte een backup van de fotos (en dat was slim, zo blijkt later, toen ik bestolen werd!) Mijn telefoon deed het nog steeds nie, dus ophalen op het vliegveld leek me nie zo'n strak plan, aangezien dit ver buiten de stad lag. Voordat ik klaar was, was brurke er ineens! ¨Ha bertje!¨ zei hij in de stille kamer, waardoor ik me aardig verschoot. Raar, om je brurke na 3 maanden weer te zien, hoewel het zo kort geleden leek. Daar moest op gedronken worden, dat deden we en daarna een luxe peruaanse maaltijd, tegen nederlandse prijzen. We praattesn wat bij en gingen 's avonds op stap. We waren waarschijnlijk veels te vroeg en ook de oudste en zeker de grootste van de toko. Wat zijn de mensen hier klein zeg! We steken er een kop bovenuit. Leuk, als het druk is, kei je zo op de menigte.

Dag 2 gingen we de stad verkennen. Met een gammel busje 't dorp in voor een paar cent. We namen ook een kijkje in een armere buitenwijk, wat wél interessant was. Een 2-gangenlunch namen we in een klein restaurantje voor een kleine 2 euro. Het was terrasjesweer, en een pils hadden we wel verdiend dachten we. Lekker! Ondertussen werd het happy hour. We dronken en nog wat en de rekening was normaal, dus beloofden ze als we terugkomen ipv 2 voor 1, zelfs 3 vor 1 te geven. Ideaal! We vroegen waar we carnaval konden vieren. ¨Not here, that was last week. I don't know. Not near.¨ Ma na een uur besefte 1 dat ze morgen naar de carnaval ging in een buurt in lima. Tja, dat vroegen we dus! Af en toe hebben ze het verstand van een stoeptegel. We gingen weer terug naar het terrasje, dronken er samen 3 en verbaasden ons over de rekening: 15 soles ipv 6. Na een lange discussie kwam het dus neer op: 3 voor 1 prijs, en die prijs bleek 15 te zijn. (En niet 3 voor de prijs van 1 pils, zoals logisch zou zijn) Ook brurke was al meteen getuige dat ze je overal mee proberen te bezeiken. 's Avonds at ik een cuy, een lokale specialeit dat gewoon een cavia was. Z'n flinke nagels zaten nog aan z'n klauwtjes. Smaakte aardig, ma toen bleek dat er nog haar op stond en dat niet hoorde ging de zin over.

Zoveel mensen gevraagd, niemand wist van de carnaval af, slechts die ene. Zelfs in de goeie buurt kon de 5e persoon aan wie we de weg vroegen pas bevestigen dat er iets van carnaval was. Toen we 2 blauwgeverfde mensen zagen, konden die ons erheen brengen. Verschillende groepen waren geverfd of verkleed. Gele, blauwe, piraten, duivels, ... Het leek ons verstandig om de zondagse kledei te wisselen met wat minder goede kleding en terug te keren. De taxichauffeur wist nie meer precies waar ie ons op gepikt had en na zoeken kwamen we bij een andere groep, die ons schminkte. We kregen zelfs een t-shirt van hun groep, dus ging het andere shirt op de kop. Feest! Met een ongeorganiseerde optocht door de buurt werden we bezegend met water, ma vooral verf. We zagen eruit!!!! Pils drinken en aansluiten in de rij om ergens achteraf in een douche te kunnen zeiken. Echt een vette ervaring! We hoorden het iedereen nog zeggen:¨Carnaval? No, we don't have¨

Een heerlijk ontbijtbuffet 's ochtends weer. Mijn baard lag weer int putje, de wc was verstopt geraakt en met verf begkladde kleding lag verspreiddoor de kamer. Tijd om te gaan.

In Ica gingen we met een boot naar de Balletas-eilanden waar brurke zijn eerste pinguins zag. Rode rotsen in de zee, beklad met witte schijt van de vogels, waar het zwart van zag. Zeehonden overal ook. Moi! Verder deden we nog een stadstocht. Lelijke stad, ma toch wat mooie dingen achteraf. Een 7-koppige palm, wat speciaal zou zijn, een waarzegger, waar een zwarte kat mijn pad kruiste, en naar pisco proeverij. 's Avonds een festival int dorp, waar ik sjans had met 2 jeugdige homo's? Verder was het een feest om de oogst van de wijn te vieren. En daar moest op gedronken worden. Tieft! Troep! Gadverdamme! Rooien diesel smaakte nog beter! Goedkoop zat, dat zeker. Tijd om te vertrekken naar Nasca, 2 uur in de bus. Hier werd ik dus bestolen, (zie andere verslag)van mijn telefoon, bril, wat papieren, en de tondeuse. Wilde ik me net kaal scheren! Gelukkig niet mijn paspoort. En nee rene, ik sliep niet. zoals jij dat zo mooi kan met de mond wagenwijd open! Was 't die zwarte kat... Tja, 't geluk was op. De nederlandse ambassade waarschuwde voor vluchten over de nasca-lijnen omdat die geregeld neer storten. Tja, en pech stond aan mijn voet nu. Toch gedaan, want dat wilden we. Sjiek, bijna kotsen van de draaibewegingen in het kleine vliegtuigje. We zagen 12 metersgrote figuren getekend in de woestijn, en niemand weet waar ze vandaan komen. Een aap, vogel, hond, boom, ... Sjiek en blij dat we weer aan de grond stonden. In Arequipa deden we een 2 daagsetocht naar de colca canon, met prachtuitzichten over de vallei. We gingen over een bergtop van 4910 meter waar 't hagelde en we zeikten in een hutje war de schijt langs het gat was gemikt. Lama's waren op een iets lagere hoogte en kids wilden graag een foto laten maken met jou en de lama's, om een zakcentje bij te verdienen. Mooi! We dronken cocathee, een kruidendrank om je alerter te maken en waardoor je beter tegen de ijle lucht kan. In het dorp waar we arriveerden was het carnaval. Mooi verklede mensen die een ronde liepen over het plein, begeleid door de andere helft van het dorp dat in de joekskapel speelde. Ondertussen gingen we naar een heerlijke natuurlijke hotspring in de buitenlucht tussen de bergen.Heerlijk! Net als thuis, hahaha! Het zelfde deuntje van 20 seconde klonk nog steeds en werd continue gespeeld tot in de late uurtjes, toen we nog effe meedansten in de regen. Met soppende schoenen had ik toch een mooie 2e dag, waar we géén condors (de bekende grote roofvogels van hier) zagen, ma wel genoten van alles, zo ook van groene, gele en rooie cactusvruchten. In arequipa zagen we een wilde rivier, wat ons deed besluiten te gaan raften. Ging goed te keer.

Wat er nog ontbrak was de Machu Picchu. Ma eerst St Patricksday, de ierse feestdag. Ierse kroegen waren er wel, ma feest was ver te zoeken. We genoten van free drinks en later kwam het toch op gang. Wat een feest. Een local kwam steeds met een ander drankje en we moesten meedrinken. Hij werd zatter en zatter en stond nog met de jas aan op de dansvloer vrouwen lastig te vallen. In een 4 daagse trekking naar de top. Brurke had 't er kwaad aan. Het regenseizoen was nog ma net ten einde. Met de mountainbike sjeesden we bergafwaarts en we waren zo zeiknat van het bergwater dat over de wegen liep- Aardverschuivingen maakten het lopen moeilijk. Omwegen, omdat wegen verdwenen waren. We klommen nog over plaatsen heen, waar ik bekand de boks volscheet. Ook over de inca trail van de jaren 1100, vond ik niks. Een meterbreed paadje langs een steile berghelling, kijkend in de verre diepte.Hoogtevrees, that's me...Ergens werd een cuy (cavia) klaargemaakt waar de feutus van een kleine aan de lamp werd gehangen. Offer. We konden nie meer verder toen we weer bij een doodlopende weg kwamen door een aardverschuiving. Ik hielp een postbode omdat ook hij verder wilde. Met 2 rugzakken en een kuubse doos door de struiken op de steile helling. In het donker na 10 uur lopen bereikten we het dorp. Aan het diner viel plots de stroom uit, gezellig met kaarslicht eten. Bleek dat op dezelfde plek waar wij geschraveld hadden een grotere verschuiving te zijn geweest, die de stroompaal mee had genomen. 2 locals (en misschien 2 toeristen) meegetrokken. 1 local werd 's nachts gevonden, 1 de volgende ochtend, beide in slechte staat, ma in leven. Hadden wij kunnen zijn. Nog ff een hotspring in om bij te komen, waarna we de laatste dag om 4 uur 's ochtends door de stromende regen naar de top gingen via 1700 treden. Te veel voor bertje. Ik moest de rugzak ma dragen... De macchu picchu (oud vervallen dorpop een bergtop)was mooi en de moeite waard. Geen dingen meer wagen, ik ben er klaar mee. (8 mensen vielen in de laatste jaren dodelijk omlaag, ik wilde niet de 9e zijn). Terug naar lima, waar een traantje het plotseling afscheid in de ogen sprong. Brurke naar huis. Ik ging gister naar Shakira die in het stadion speelde, vet! En nu? Morgen een 27 uurse busreis naar La Paz, bolivia, voordat ik terugreis en richting Equador ga....

Argentinie - Chili

Behalve dat ik wat vertelde over dat mijn spullen gejat zijn, is het al 1,5 maand geleden dat ik iets op de site heb gezet. Dus hou je vast, dit wordt een lang verhaal!Fotos erop zetten heb ik gister een paar uur geprobeerd wat resulteerde in een stuk of 5 fotos.... Schiet nie echt op, ma blijven volhouden!

Na Antarctica..... wist ik dat ik nie meer zoveel tijd had en dat brurke al over een week of 3 kwam naar Peru. Long way... Van Ushuaia probeerde ik naar Puerto Natales (Chili)te gaan, vlakbij waar Rene en ik eerder vast zaten door de staking.Hierkomen kon alleen via een omweg, dat wil je nie weten (incl 3x grens over!) Zo zie je wel iets van het land. Met 't veer over de maas, ik zocht naar dieren en alsof ze 't aanvoelde, tjoep, tjoep! 15 tot 20 zwart-witte dolfijnen meezwemmend met 't veer! Hoe sjiek is dat dan! Het rotsachtige natuurpark Torres del Paine zou supermooi moeten zijn voor trekkingen, ma is inmiddels veels te toeristisch, dus heb ik het bij een dagtocht gelaten. Aardig, ma nie speciaal. Van daaruit weer terug naar Argentinie, El Calefate. Hier was een festival, eerst oldtimertreffen (geen capri zoals mijne) en daarna muziek! En vet kan ik zeggen! Tenminste een paar goeie artiesten. Leon Gieco was er een van! Een alde knoak, ala bruce springsteen,die meespeelde met een nr vanzichzelf die hij 40 jaar geleden daar speelde. Rillingen! Met pinnen onder de schoenen deed ik daarook een trekking over een gletsjer, de mooiste van de wereld (?) Af en toe leek 't alsof je in het water stapte, ma dan bleek dit toch ijs te zijn. En diepe kloven, veroorzaakt door warmteabsorberende stenen. Mooi landschap, zoals ik dat nog nooit eerder had gezien, zelfs nie in Antarctica! We konden zelfs door een natuurlijke 'tunnel'. Ik zanikte net zolang aan iemands kop totdat ik een stuk mocht klimmen met een hakbij tegen een hellingl. Toen kreeg ik zelfs ff les (en de rest nie! Haha!) Kan ik weer iets afstrepen van mijn lijst.

Na El Calefate ging ik noordwaarts, richting Santiago, ma ook dat was weer lastig om er te komen. Ik strandde in Bariloche (arg.), waar ik al geweest was. Ik vond een hostel waar ik meteen bij een BBQ kon aanschuiven. Ideaal! Ma bussen waren volgeboekt tot na 4 of 5 dagen en dat liet mijn strakke planning niet toe. (Ik wilde nog veel dingen doen en zien totaan Peru, waar brurke dan zou zijn). Dus weer iets wat ik altijd al wilde doen: Liften! Where is Chili vroeg ik, dus die kant moest ik op. F*cking heet was 't! Niemand stopte, ik was toch nie ver van de grens? Ik nam na een uur een bus naar een volgend dorpje, hopend op meer geluk. Daar liften, lopen, liften, niemand stopte. Bij het tankstation ging niemand (zeiden ze) naar chili. Ik had water en wat te eten bij me. Na 2 uur stopte de eerste. Ik snapte geen k*t van zijn spaans. Dat schiet lekker op. Gelukkig sprak ik een beetje engels. Hij wilde mij wel helpen en bracht me tot aan de grens. Vet! Hier moest ik een uur in de rij staan en daarna was ik lastig omdat ik de noodzakelijke papieren nie had. I'm a toerist, so I don't know, is altijd een werkend excuus. Ik wilde van de arg naar de chileense grens lopen, ma iemand wilde me toch meenemen. YES! Met piepende banden vloog z'n gepimpte gol (iets kleiner dan een golf, hoe logisch) door de bochten. Z'n vrouw en kleine vonden dit normaal en ik was blij dat ik meters maakte. Een uur naar de argentijnse grens! Had ik nooit kunnen lopen. Daar weer in de rij. Appel moest ik weggooien, opeten was geen optie, nadat mijn spullen doorzocht werden met een snuffelende hond. Ook zij wilden mij meenemen naar Valdivia, waar zij heengingen. Prima! Aan het begin van de avond had ik dus honderden km afgelegd. Liften, flink onderschat! Geluk gehad? Geen idee, ik was er! Aan 't water, een mooi dorpje. Een straatclown maakte me nog aant lachen ook.Ook hier BBQ. Naar Satiago was een lange busreis. Aardige stad. Valparaiso was een stad verderop, supersjieke buurten met graffiti! Terug de grens over naar Mendoza, Argentinie, waar ik was voor de wijnproeverijen. Hier ontmoette ik wat chilenen die me wat spaans bijbrachten (probeerde bij te brengen, bedoel ik, want dat spaans dat wil nog nie zo) Kei heet, chaotische, vieze stad. 's middags een hagelbui van cm's! En een uur regen zorgde voor chaos! Wegen werden rivieren en autos werden van hun plek verdreven. De keuze om de wijntour met een busje te doen was de enige goeie keuze. We leerden wat over wijn, sterke dranken, chocola, jam en nog wat dingenen tuurlijk ook proeven. Na een tabacoshotje, een Abscent en wat wijn stond ik al aardig op de kop.

Verder noordwaarts, naar Tucuman, niet toeristisch, dat leek me wel wat. Vochtige gladden straten brachten me breakdansend met een backpack op de rug en een rugzak op de buiknaar een hostel,nadat mensen me alle kanten opstuurden, behalve de goeie.In die omgevingbleek inderdaad het een en ander te doen te zijn! De stad was 's avonds mooi verlicht. Ik vertrok naar een dorpje met een fransman die geen idee had wat ie wilde. Hij sprak geen engels, dus moesten we spaans proberen, wat nie mee viel. Ik keek uit naar een cheese festival in Tafi del Valle, wat verzet was naar een week eerder, dus gemist. Wel heerlijke kaas gekocht op de markt. Vlakbij was een veld met 'graf'-stenen waar nog gekerfde gezichten op stonden van eeuwen terug, ma 't ontbrak aan info. De eerste Lama's zagen we hier ook, ontsnapt uit de wei. Begeleidend door honden vonden we de weg naar de bus, die ons weer een dorpje verder bracht, naar Cafeyate, waar ze lekkere wijn hebben. Een lege oude, ma zeer luxewijnboerderij, waar we voor een prikkie konden verblijven. En de lekkerste druiven in de tuin die ik ooit heb gehad! Shit, ik verlang er nog naar. Wat een leven! Met een tandem gingen we langs de wijngaarden, in de hoop wijn te kunnen proeven, ma helaas allen gesloten. Een wijntje int hotel brak 't verdriet en hop weer de bus in, langzaam richting Peru. Ma eerst nog de oude ruines van Quilmes opzoeken. Net 10 minuten onderweg op een verlaten weg, kapt de auto ermee. Na 2 uur tussen de graspollen en de kaktussen in de hete zon werden we opgepikt door een auto, die voor een beetje geld wel taxi wilde zijn de rest van de dag. Hij bracht ons bij de ruines! Sjiek! Hoe is 't mogelijk dat deze niet bekend zijn. 1600 jaar oud! Een dorp verder was nog een festival aan de gang waar ze een spel deden,geiten vangen. Live muziek, een potje voetbal met de kids en wat lokaal bikken en zuipen maakte dit tot een aangename middag, waarna we snelo verder gingen naar de Salta. Viel een beetje tegen deze stad, want dat zou o zo mooi zijn. Van hieruit met een 20 urige bus naar Calama, Chili. Vieze stad, 0 toeristen gezien. Hier wilde ik de mijnen in. Ik was de laatste op de lijst die in 1 uur vulde met mensen die later die dag mochten gaan. Het was de grootste kopermijn ter wereld, en dat wist ik nie. Open, groot, de grootste trucs ter wereld die steen vervoeren, waarvan alleen een 4deligeset banden 120.000 euro kost. Ik wilde de mijnen in! Shit, nie gelukt. Hier waren de laatstemensen uit gezondheidsredenen 2 jaar geleden de stad uitgegaan.Banken, hotels, winkels, huizen, alles lag er wel, ma niemand was er nog. Een andere stad was precies een spookstad, 60 jaar geleden verlaten nadat de mijnwerkers geen werk meer hadden. Verroeste huizen, een oud theater, treinenen fabrieken om de mijnen draaiende te houden, ik kon overal gewoon binnen, hoewel sommigegebouwen op instorten stonden. Mijnen waren niet te vinden.. Helaas.

Weer geluk met de busaansluiting zodat ik weer verder kon reizen om op tijd bij brurke te arriveren, in Lima. Speling had ik nie, een bus missen betekende dat ik te laat zou komen. Vandaar met een bus verder noordelijker, naar Arica, waar afzetters me een ticket wilden verkopen om lima te bereiken. Nope! Ticket voor de bus: ' no nececito' Alles ingeladen, paspoort af moeten geven. Ticketcontrole. Tja, had ik nie. Dus moest ik terug en de mensen moesten op mij wachten. Dom, want mijn paspoortén mijn spullen warenbij hen en ik wist niet meer dan dat het een blauwe buswas. Hoe zou ik dan nog ooit de grens over kunnen als mijn paspoort er al was? Toch goedgekomen en met deze krakbus de grens over voor een kwartje vijftig. Hier was 't kwik inmiddels boven de 40 gestegen, dus niks doen, behalve het nemen van een 'verrassings'-maaltijd. Soep, hoofdgerecht en drinken voor 1,5 euro, vet! Wow, peru is nu al zoveel anders.... Een veels te lange busreis bracht me in Lima, waar de avonturen met bertje beginnen!

Hoedit verlooptvertel ik jullie snel! Nu ga ik er weer vantussen!

Argentinie - Chili - Peru

Hallo,

Voordat ik een nieuw verhaal erop zet, even deze mededeling... Net in de 2 uur durende busreis van Ica naar Nazcahebben mensen het lef gehad mijn tas open te snijden die tussen mijn benen geklemd zat en Mark en ik wakker en vol verstand waren. Helaas gemerkt net nadat de mensen uitgestapt waren. Anderen hadden niks gezien. Verder wordt er niks gedaan door de busmaatschappij. Wel aangifte gedaan. Telefoon is weg, net nadat ik weer bereikbaar was (dank je mark), mijn mooie bril, (Eikels!), een volle sd kaart van de camera (ma net een backup gemaaktdus niks verloren) en wat documenten, ma NIET mijn paspoort, en NIET mijn bankpassen en mijn geld en camera. Tja, en weer mijn handige zakmes (2e keer) uur ervoor nog gebruikt voor het smeren van broodjes. De tas is dus in stukken, ma ik niet en dat is toch het belangrijkste, wah mam!

We letten op hoor dat wel. Jammer dat we deze 2 vrouwen (Ja echt!) niet te pakken hebben gekregen. Ik had ze een flinke draai om de oren willen verkopen....

Morgen gaan we over de bekende Nazca-lijnen vliegen, tegenwoordig superveilig. Groetjes van een arme jong... Hahahaha. Fotos en een nieuw verhaal volgen snel, eerst weer naar 't pliesieburo.

Kruujers! Weer een ervaring rijker, ma deze had ik best willen missen...

Antarctica!

Mensen, zoals jullie in het vorige verhaal van Antarctica konden lezen, heb ik besloten toch te gaan! Antarctica!!!!!

Maar eerst even over Puta Arenas. Tja, Rene en ik zaten dus vast in deze stad, waar geen klote te doen was. Iedere dag gingen we weer met onze rugzak op de rug bekant een kwartier lopen naar de busstop. Als de shop open was, werden we weer ingelicht dat morgen een goeie kans was en dat vandaag niks meer werd. Weer een dag in 't kapotte Pu(n)ta Arenas. De mensen staakten tegen de hogere gasprijs.De toeristen waren 't zat en besloten de belangrijkste kruising te bezetten.Jip, daar deden wij ook aan mee. Na een tijd werd ons beloofd dat er bussen ingezet werden, waarna we snel van de straat gingen en met backpack terugkwamen. Niks hoor. Toen was wel een optocht van lokale stakers aan de gang. Door ons (de gestrande toeristen) werd besloten, de kruising op te lopen en de optocht te blokkeren. Helaas haakte bijna iedereen af en daar stond ik dan, op de kruising met 5 andere toeristen. De stoet kwam op ons af, honderden. Ik kreeg er kippenvel van. Waar bleef de rest? De politie greep meteen in, ma de stoet kwam verhaal halen. Met zwarte vlaggen wapperend in mijn gezicht en vuvuzelas blazend in mijn oren maakten ze duidelijk dat ze daar nie van gediend waren.Ja wij ook nie, zei ik tegen de pliesie-kel! Ik legde hem uit (ineens kon ik spaans...) dat zij bussen beloofden en dat ze er nie waren. Regel ma! Ook de protesterende chilenen die ik sprak gaven mij gelijk, hoewel de politie de menigte op een veilige 5 meter hield. Ik besloot na aandringen van de politie ma veilig van de kruising te gaan, waardoor de stoet verder kon. En geloof ma nie dat dat hielp. Deze staking was effectiever en écht nieuws vond ik, ma hier zagen we niets van terug. De rustige middagstaking haalde de krant en de TV. De kerel die naast me stond kwam op 't nieuws, nadat we samen zingend werden gefilmd. (ik was eruit geknipt want ik had geen idee wat we zongen...) Toch vet! Klinkt allemaal gevaarlijker als dat 't was hoor.

Ma goed, nog nie weg dus. Plots waren er enkele bussen ingezet toen de grens even open was. Elk hostel zou ingelicht worden ma ons hostel natuurlijk niet. Iedere dag spendeerden we de dag om info te verkrijgen, zondag was onze rustdag en helaas, bussen gemist... We gingen protesteren bij de argentijnse ambassade, die ook geen engels spraken. (Jaja!) We kregen gratis onderdak aangeboden in een basisschool, waar we matras tegen matras op de grond konden slapen. In de rij voor het eten geregeld door het rode kruis, wat we oppeuzelden op onze kinderstoeltjes. (Eigelijk nie gratis, want dit wordt betaald van 't geld dat ik in de bus gooi als ze langs de deur komen) We vermaakten ons wel met 't speelgoed daar. En de 2e dag daar werden er plots tickets verkocht. Na 8 of 9 dagen niks,kon ikineens naar Ushuaia, Rene naar El Calefate.

In Uhuaia gezocht naar een goedkope aanbieding naar Antarctica. En zoals jullie al weten, heb ik dit geboekt!!! De dagen voor vertrek nog een trekking naar een Gletsjer in de bergen gedaan en door 't prachtige, meest zuidelijke, natuurpark ter wereld. Hier kwam ik oog in oog met een vos te staan. Spannend! Naja, supermooi uitzicht vanuit mijn bed op de zolderkamer. Dat is pas super wakker worden!

Plots was 't zover, 14 dgn op een russisch schip! 3 dagen de storm net voorgebleven, waarna we land bereikten. Ik sliep in de kleinste kamer met 2 engelse jongens. Ontbijtbuffet, 5 gangen lunch en 5 gangen diner. Kilo's vlogen eraan. En tussendoor ook nog koekjes, etc etc. Overdag presentaties van de geleerde onderzoekers en geregeld van de boot. Aan land op verschillende plaatsen of gewoon rondcruisen tussen de ijsblokken en de gletsjers door. Pinguins waren overal, zo ook zeehonden die relaxten op 't ijs, drijvend op 't koude water. Een walvis liet zich af en toe zien. Tja, supermooi, ma lastig te beschrijven... 't landschap onderweg was zo mooi ook. Bergen, bedekt met sneeuw en gletsjers in alle vormen. Een trip om nooit te vergeten, al is 't ma omdat de engelse en ik zoveel lol hadden. (Wat een lang verhaal wordt dit weer... Ben benieuwd hoeveel er afgehaakt zijn al) Koud was 't nie echt. Ik had een jas gekregen die ik mocht houden en een skibroek en laarzen. 't Was rond 't vriespunt, ma zo gek als dat ik ben, toch een duik in de antarctische zee genomen. Daar ging mijn vruchtbaarheid bijna, zo koud! Ma gelukkig hadden we een sauna, waarna we vaker in de badjas (of alleen de onderbroek) het dek op gingen om af te koelen of in 't buitenbad doken op 't schip. En dan nog een keer gezwommen in een verwarmde zee (door de vulkaan) 6 graden... IJskoud dus!

De overnachting is nie gelukt, ma dit stelde ook weinig voor. 14 dagen weg van de bewoonde wereld. Weer een nieuwe ervaring.

Meteen daarna naar nationaal park Torres del Paine, ma zo toeristisch dat ik na 1 dag weer ben vertrokken. Onderweg sprak ik iemand aan en vertelde dat er wel eens dolfijnen konden zitten. Alsof ze 't hoorde! 15 dolfijnen kwamen langs 't veer over de 'maas' zwemmen en kunstjes doen. In 't wild ja! Vet! Hier heb ik een mooi filmpje van genomen! (te zien in augustus...) Nu in El Calefate, waar ik overmorgen de gletsjer ge beklimmen met van die pinnen onder de schoenen. Dat wordt ook mooi! Nu snel weer naar het festival int dorp, waar vanmiddag oldtimertreffen was en paarden vangen en bestijgen. Met live muziek dus! Morgen niks, heerlijk uitslapen. Brurke, ik lig op schema.... Via midden en noord chili en argentinie, ben hoop ik 4 mrt in Peru brurke te treffen...

Fotos volgen snel!