Van Panama tot Mexico, heel centraalamerika door in veel te korte tijd eigenlijk. Wat ik het laatst heb beschreven, was Panama-city, het panamakanaal en met geluk een leuk muziekfestival daar.

Na Panama-city werd het weer eens tijd om meer van de onderwaterwereld te zien, de laatste keer was in Trinidad en Tobago. Na een lange reis kwamen we aan op eiland Coiba. Het snorkelen in Coiba was helemaal niks. Wachten op de bus in dit minidorpje voor vertrek, ma na vele uren geen bus besloten we een fles whisky te kopen. We besloten de volgende dag te gaan en bleven dus, en hop daar was een bus. En nog een. In een barretje haalden we mensen ons over toch te gaan duiken. Een goeie keus, veel haaien, misschien iets te dichtbij, cirkelend om me heen. Om de duik af te maken een zagen we een walvishaai van een meter of 7 boven ons. In Boquete besloten we fietsen te huren om naar een waterval te fietsen en naar een koffieplantage, waar we onze eigen tour deden. Lokale mensen maakten de tocht speciaal voor ons. Schoppen tegen een halfopgeblazen bal (voetbal?) met kinderen op een knollenplak met 4 takken in de grond als goals. Mooi! Jonna wilde een duikcursus doen in Bocas del Toro. I.p.v. een paradijs, was deze eilandengroep voor ons te toeristisch en besloten we na een best mooie duik te gaan. We beseften dat we niet zo veel tijd meer hadden tot het einde van de reis, dus snel naar Costa Rica.

Puerto Viejo was een dorpje vol met drugsgebruikende toeristen, ook niks voor ons ma het duiken zou er mooi moeten zijn. Door hevige regenval zou dit ook tegen vallen, dus nie gedoken hier. Na een lange busreis, met een boot door de jungle, allemaal om schildpadden te zien. Er zouden hier ieder jaar 30 tot 50.000 schildpadden nesten in slechts een paar maanden, met nu als hoofdseizoen. Te laat geboekt, ma toch iets kunnen regen dat we mee konden. Té toeristisch, wachten n de jungle tot we ma een fractie van de hele bevalling mogen gaan bekijken. 2 uur verder, was de veels te dure tour ten einde. Geen schildpad gezien... Bij San José bezochten we vulkaan Poás met een mooie krater waar we niks van zagen door mist. Regen maakte ons zeiknat. Een warme douche in hotel Momentos, waar ze ons raak aankeken dat we een hele nacht wilden blijven en niet gewoon 3 uur. (Vies sexhotel beseften we later) We spraken af met Lucia (Rob's vriendin) die ons na 2 uur miscommunicatie meenam naar een belachelijk dure bar. We ontmoetten de zus, waar we sliepen, en later haar ouders waar we in hun houten blokhut achteraf ook nog een nacht doorbrachten, nadat onze auto kapot ging op zondag, wat uren kostbare tijd koste. Meer pech in costa rica, want na 43 jaar iedere dag vuur te spugen is vulkan Arenal sinds een week dood. Tja... Naar een natuurlijke warmwaterbron om te relaxen, toch een mooie tijd gehad met Lucia die inmiddels al een aardig woordje Nederlands spreekt.

In Nicaragua was alles supergoedkoop. Overal werden we gewaarschuwd dat het niet veilig is. Granada is een kleurrijk dorpje, waar we onderuitgezakt genoten van straatmuzikanten op het terras en een privé boottripje tussen de mini-eilandjes door (te koop vanaf 150.000 euro) naar een eilandje met aapjes. Altijd leuk. We bezochten een stinkende actieve vulkaan met prachtig uitzicht en gingen een grot in gevuld met vleermuizen. In het noorden zouden de cowboys verblijven, ma die waren ver te zoeken. Wel wisten we naar een sigarenfabriek te gaan, waar alles nog met de hand wordt gemaakt. Tuurlijk moet ik dat dan ook even proberen. Met de gekochte sigaren bezochten we een traditioneel festival gevonden op internet in een klein dorpje. Hoewel veel mensen er niets van wisten en we twijfelden of er iets ging gebeuren, werden we bij zonsopgang al uit bed geknald door dikke levensgevaarlijke rotjes. Een supermooi feest met maskers en hoeden, dansen en traditioneel eten van de straat (wat overigens nog steeds is), waar we toch weer mooi bij zijn uitgekomen.

Via een interessante route staken we de grens over naar Honduras met een fietstaxi, waar op de achtergrond een oude houten wagen met koeien ervoor langsliepen. Een lange toch naar de kust volgde, waar we de volgende dag naar de eilanden gingen voor te duiken. Hier maakte Jonna haar duikcursus af en ik deed ook wat duiken. (mooi, ma steeds hetzelfde en ik denk dat ik al te verwend ben) Verder nog wat relaxen. We kregen een gratis hostel aangeboden (omdat we daar doken). Ik met mijn én Jonna's spullen op pad. Geen taxi wist waar het lag. Na drie kwartier in de taxi rondvragen eiste hij meer geld. Ik zei dat dat nergens op sloeg, want we hadden een afspraak gemaakt. Ik liet me af zetten bij een megaduur complex. Ik betaalde gepast, anders bezeiken de mensen je daar weer mee. Erg dat dat moet, ma bezeikerij gebeurt hier dagelijks en daar leren we van. Daar zochten ze het hostel op internet op, terwijl een bewaker de backpacks bewaakte en tussen de broodjes en gebakjes in een busje werd ik bekant voor de deur afgezet. We gingen nog met dolfijnen zwemmen. Mooi, leuk! Verder bezochten we onze eerste grotere Maya-ruïnes in Copán. Van hieruit via een dorpje genaamd Gracias (= dank je wel) via de route van de bloemen (ma niet zo in bloei deze tijd van het jaar) naar Esperanza, waar we traditioneel geklede mensen zagen.

Via een omweg gingen we de grens over naar El Salvador. We gingen Perquin, het dorp van de oud-guerrillastrijders. Toevallig was net het jaarlijkse bevrijdingsfeest, waar we dus ook volop van genoten en een goeie indruk kregen van de mensen in dit land. Het oude kamp was nog in originele staat en nog geen toerist te bekennen in deze strijderstunnels. Rond het plaatsje Sonsonate bezochten we een nachtmarkt, waar we eten proefden van oude marktvrouwtjes, die naar ons giechelden. Verder was er niet echt iets in dit kleine landje (half zo groot als Nederland) wat we wilden zien, dus verder naar Guatemala.

De kippenbus, oude rammelende schoolbus, in Guatemala schuurde als een gek, erger dan een achtbaan, en rustig vrachtwagens inhalen over de dubbel doorgetrokken streep voor een blinde bocht. Geschift! En afval wordt gewoon uit het raam geflikkerd, waardoor heel Centraal-Amerika een puinhoop is. Guatemala-city was nog vrij schoon, tot onze verbasing. In een stadje genaamd Chichicastenango was een traditionele markt met opvallend geklede mensjes (sommige volwassenen ma half zo groot als ik). Leuk dat we hier nog echte Maya-rituelen zagen. Tussen de toeristen in Antigua was het toevallig ‘dag van de traditionele volkeren', die met een muzikale optocht door de stad slenterden. Met een nachtbus naar eiland Flores in een groot meer, vanwaar we naar Tikal gingen, één van de grootste Maya-ruïnes in Amerika. In de jungle, dus met veel muggen en andere stekende beesten, schreeuwende apen, een vos, ma ook vele toeristen.

Een klein uitstapje naar het kleine Belize, waar we eigenlijk wilden duiken, ma wat er niet van gekomen is omdat dit vergelijkbaar met Honduras zou zijn, wat we al gezien hebben. Een andere pre van ons was dat we wilden grottuben. Met een opblaasband door de grotten omringt met stalactieten en stalagmieten. Echt supermooi!

Met het paspoort bijna vol, was Mexico onze laatste bestemming. We sliepen een paar nachten tussen de muggen in Tulum, direct op het witte strand aan de helderblauwe zee onder de scherpe zon. Heerlijk! Hier bezochten we dan ook één van de mooiste tempels van de Maya's. Ook supermooi waren de grand cenoten (= grotten voorzien van een ijskoud helderblauw water voor te zwemmen. Echt prachtig, zeker omdat we eerder waren dan andere toeristen en alles voor onszelf was (en de schildpadden, vissen, vogeltjes en vleermuizen). Playa del Carmen en Cancun sloegen we over, te toeristisch voor ons, ma een belangrijkere reden was tijdsnood. Met nog een week te gaan vertrokken we naar Mérida, een stad gevormd voor toeristen, waar we na een traditionele dansvoorstelling snel weer doorgingen naar Palenque, het voor ons laatste megacomplex met Maya-tempels. Ook best mooi, ma zeker ook mooi waren de watervallen daar waar je ook bij kon zwemmen op verschillende etappes in de open natuur, in het helderblauwe water (agua azul). San Cristobal was een mooie karakteristieke plaats met aardige mensen. Na een zoektocht waar de harde knallen vanaf kwamen, kwamen we aan bij een optocht met verklede kinderen die leidde naar een plein. Hier kregen we vreemde soep met pompoenstukken in handen geduwd en werden ons veel te sterke kanariegele en dieselrooie borreltjes gegeven totdat we rond het middaguur al aardig aangeschoten waren. Anderen begonnen te schuimbekken of vielen gewoon om van zattigheid. Dit resulteerde in het typische Mexicaanse beeld van een dronken man met grote hoed tegen de muur. Prachtig! Toen de mensen handtastelijk werden was het weer mooi geweest. Na een nachtbus naar Oaxaca bezochten we de dikste boom ter wereld (diameter van 15m, omtrek 50m) van ongeveer 2000 jaar oud, een weverij waar andere toeristen vervolgens veel te veel betaalden voor een sjaaltje, kleedje of trui, en het hoogtepunt was echt de stenen waterval met natuurlijke thermaalbaden erbij. Aan de afgrond van de berg met helderblauw water, met kilometers zicht over het gebergte met bossen en akkers. Heerlijk in het zonnetje. Dit is genieten... Een destillerie van tequila's (met worm in de fles) maakte de trip compleet. We gingen naar Puebla, we dachten een dorpje, ma dit was een megastad met vele oude gebouwen. Mexico-city, miljoenenstad en op nr 1 in de meest gevaarlijke steden top 10. Een mooi centrum, met markt en een indiaan die een ritueel uitvoerde bij ons. Tijd om naar huis te gaan....