In mijn vorige verhaal vertelde ik dat ik in Quito aankwam, 6 weken geleden dus. 's Ochtends prima weer, 's middags regen troef! Hier in Quitovierde ik mijn verjaardag met Jonna en genoten we vanluxeeten, feest, muziek, thermaalbad, en een tripje hier en daar. De traditionele markten waren heel interessant. Kleding, alledaagse dingen, kunst, ma ook dieren werden er verkocht. Koeien, schapen, varkens, kippen, lamas, konijnen, cavias, allemaal voor te fokken en te eten. (Cavia is taai en nie heel lekker)

Pasen in Quito: mannen en vrouwen in paarse kledij met puntmuts, sjouwend met een kruis, sommige zelfpijnigendmet prikkeldraad of kettingen. Een grote optocht van duizenden mensen door de stad. Wat een happening. In een ander plaatsje kwamen duivels de kerk binnen de mis verstoren met vuurwerk, wat een lol! Tuurlijk waren we er weer bij!

Het midden van de wereld lag hier ook in de buurt. Hier hebben we nog wat proefjes gedaan, zoals een ei rechtop zetten. Het water in de gootsteen draait bij ons de ene kant op, beneden de evenaar de andere kant op en op de evenaar valt het recht naar beneden, zo bleek.

Via een verre route de laatste bus naar Puerto Lopez , waar we aan het strand konden chillen, cocktail drinken, vissen, en een park bezoeken waar vogels met felblauwe voeten lopen. Het zou een paradijs moeten zijn, klein galapagos, makei droog en warm endoor te hoge verwachtingen viel het dan toch een beetje tegen. Vissers hadden haaien gevangen voor de consumptie, meer dan 10 op een ochtend, per ongeluk natuurlijk, want met opzet was het hoog strafbaar enzo dusniet. Hoewel ik nie heel veel heb gezien van Ecuador, kan ik wel zeggen: ik waar doar....

Jonna moest gewoon werken nog enomdat ik meer van zuid-amerika wilde zien wilde ik nog ff wat zien ineen maand tijd voordat we samen gaan reizen.Na veel zoeken, boekte ik een vlucht van Quito naar Trinidad & Tobago. Als kind wilde ik er al heen, ma ik had geen idee waar het lag. Na veel gezeik omdat ik geen vlucht eruit had, mocht ik toch het land binnen treden. Ik ontdekte dat ze engels sprakenen heel afrikaans uiterlijk hebben, verrek: het is de carribean! En verdomme, ook de prijzen waren erna! 23 euro voor een overnachting!! Voor mij alleen! Afzetters! Dus logisch ook dat er geen backpackers waren.Ze reden links en verrek het is mijn eerste engelstalig land ooit waar ik ben! Ik bezocht een show met veel muziek en moest nog met een big mamma op het podium dansen. (Waarom uit alle mensen ik weer?) Met de boot naar Tobago, waar ikheb gedoken, mooi! Ma de beloofde Manta Ray (rog van 6 meter groot!) zag ik slechts vanuit de boot als een schaduw door het water. Ach, blijven dromen! In het zuiden van Trinidad was een feestje zo had ik op internet gevonden. Wat bleek, CARNAVAL!!! Hoe vet! Op stelten, verkleed en veel alcohol en speciale kruiden sigaretten (lees joints!) Hier gebruiken ze de steelpan als instrument, een mooi geluid. Wat een feest! Mensen waren vriendelijk, ma ook hier geen toeristen. En opeens stond ik naast de dj op het balkon. Toeval? Sjiek! Muziek maken was daar een alledaags ding, op straat, in de kroeg de microfoon pakken of gewoon dansen omdat ze niks beters te doen hadden. Zitten enniks doen, daar zijn ze goed in hier. Ze begrepen ook nie dat ik zoveel dingen kon doen (en georgeniseerd kreeg) in 8 dagen. Lui, dat zijn ze echt. Bus? Die begint te rijden om 8 uur, komt na elke 3 uur of zo weer terug, dus hoe laat komt ie dan? En geloof ma nie dat ie wacht.... Een aparte sfeer. Ik ging naar de andere kant van het eiland waar leatherback schildpadden van tegen de 2 meter eieren op het strand kwamen leggen. Mooi op me zien weer. Daarna, check, T&T gezien! Met de boot naar Venezuela. en behalve 2 duikers nog geen toerist gespot. Hier wist ik met moeite een grot te bezichtigen, waar ca 15.000 kraaiende vogels bij het vallen van de duisternis de grot uitvlogen.En bij zonsopgang weer snel terugkeerden. De dag erna de grot in, privégids, want andere toeristen vond ienie. Tientallen ratten, honderden spinnen en sprinkhanen en duizenden muggen. 1200 meter de grot in, af en toe kruipend. Ik dacht er even over de totale 10 km van de grot te bezichtigen, ma dat leek me geen strak plan, 25 uur kruipen tussen de waterratten, omgeven door muggen en bijtende vleermuizen. Dat is vragen om ziektes... Iets korter dus, ma ook mooi! En blij dat ik er uit was!

Verder is venezuela een land met veel stranden, waar ik ook even van genoten heb. Een nationaal park met krabben, felrooie vogels en ander gevogelte, sjiek! Ma helaas, wat een mentaliteit van de bewoners, rommel gooi ik overal, nationaal park of nie, want dan ben ik er van af. En dat zie je. Ruig doen is hier ook belangrijk. Wie heeft de grootste muziekinstallatie in de auto (geen plaats voor passagiers) en wie kan deze het hardst zetten.Wat een volk. Rond 8 uur ´s avonds was het nie meer veilig op straat, dus bij duisternis was ik binnen.Bovendienwerd ik aangekeken alsof ik nie welkom was door de meeste mensen.Het land viel tegen, ma dat veranderde in het westen van het land. Hier zag ik ook weer de eerste toeristen, 2 die ik over wist te halen naar de plek op aarde te gaan waar het het meest bliksemd. Dit had ik op discovery ooit gezien.Met wat bussen en ik als spaans/engels vertaler (echt?!) arriveerden we bij een bootje die ons mee nam door smalle riviertjes langs vogels, apen eneen zwemmende leguaan, waarna we aankwamen in een klein dorpje op het water. Met een bootje naar de supermarkt waar we een fles wiskey kochtten en wat pils. 2 minuten weg en de enige dame onder ons was al in de tieten geknepen. Tja, dat volk komt ´t dorp nie uit... Bepaald geen reizigers. Na wat dobbelen zagen we het al licht flitsen. Iedere dag he! Ma meer dan flitsen gelijk aan doorgedraaide fotografen zagen we nie.Na de keiharde regen en lokals die opstonden om hun bootje leeg te scheppen, sliepen we nog even ineen hangmat aan de waterkant.

Bij terugkomst, was het tijd weer richting colombia te gaan. Het weer heeft hier veel wegen onbegaanbaar gemaakt. Zo moest ik 8 uur wachten in een hete bus en pas nadat het leger met dynamiet de grote rotsblokken van de weg hadden geblazen konden we de tunnel passeren. Stom, de volgende dag moest ik door de zelfde tunnel. No problem, zeiden ze, ma snel weer een probleem: 6 uur wachten. Hierdoor kwam ik heel laat aan de grens en werd ik meteen uitgenodigd bij mensen thuis. Eerst namen ze mij ergens langs nog om wat te eten, en´s ochtends werd ik gewekt en had oma goedgevulde soep gemaakt. Na een wandeling door de stad (wat meer op een dorp leek) weer een goeie maaltijd. ´s Avonds werd ik meegenomen naar een besloten feest, waar ik niks mocht betalen want ik was gast. De volgende dag 5 uur op, naar colombia. Hierzijn de mensen super aardig! Politiecontroles, drugs honden die snuffelden (en bert, de cocabladeren nog altijd in de tas, ma geen probleem...) Nadat ik met de benen gespreid tegen de bus werd gezet, gefoulleerd werd, wilden ze alles van me weten, gaven ze mij een hand, werde ik welkom in het land gehetenen bedankte de politie mij dat ze de bus mochten doorzoeken. En ja, de enige toerist. Missschien was het niet voor niks dat mensen me iedere dag vertellen dat het gevaarlijk is en dat ik op moet passen (wat ik uiteraard ook doe he mam!)

In Cali, liep ik wat door de stad en keken overal mensen naar de tv van voornamelijkbuiten de winkel. Ik keek even op een tv en werd de toko binnengehaald. De champions league finale. Ik kreeg bier in mijnhanden gedrukt. Ik kreeg telefoonnummers van mensen die me graag als gast wilden ontvangen in de toekomst en als ik werd veilig begeleid naar het busstationvanwaar ik doorging naar Quito, equador.

Morgen ga ik naar Jonna´s werk (autistische instelling, anders dan in NL!). Overmorgen 4 dagen naar de jungle, en dan terug Colombia in, want daar is nog veel te zien....

Mensen, nog 2,5 maand, langzaam via Panama, Costa Rica, Guatamala, Belize, etc etc, via Mexico terug naar huis?