Mensen die nie willen lezen, ik heb ook wat nieuwe fotos erop gezet, onder chili- argentinie- peru. Na dit verhaal hebben jullie nog fotos van Bolivia en noord-peru te goed van mij.

Tja, het afscheid van brurke was nie vet, afscheid is nooit vet. Shakira maakte veel goed en zo ook een goeie borrel bijeen local uit Lima, die overigens 8 hoog woonde met een prachtig uitzicht.Tijd voor nieuwe avonturen: Bolivia! 27 uur in de bus bleek deze keer ook echt 27 uur te zijn, lang, ma te doen. Ondanks dat ik Peru niet uit mocht omdat mijn exit-papiertje was gejat eerder toen mijn tas opengesneden was eerder in't land. Bij een bank had ik een vervangend papiertje moeten kopen toen die werd voorzien van een stempel van de politie. Ma toch mocht ik nie gaan. Ik moest een papiertje bij de bank halen. Ik liet dit zien en vloekte dat DIT het papiertje moest zijn. Nee, hup met een trage fietstaxi naar de bank aan de andere kant vant dorp, een precies zo'n zelfde papiertje gehaald, weer betaald, terug met de fietstaxi die een ommetje maakte om 't dorp te laten zien, waar ik geen tijd voor had. Yes, ik mocht het land uit, ma waar was mijn bus?? Na wat zoekend rondlopen vond ik iemand van de busorganisatie die me meenam bolivia in waar ik een stempel kreeg en waar ook de bus stond. Een uur hadden ze op mij moeten wachten. Stomme toerist zullen ze wel gedacht hebben.

La Paz, druk, veels te druk, overal proberen mensen dingen te verkopen, eten, plastic speelgoed made inchina,echte dure camera's voor een prikkie (knommel troef he jongens, laat je niks wijsmaken) en ook kraampjes die 1 product verkopen zoals plakband, wc-papier,droge cakejesof huggies. Ik zeg: interessant! Een te grote stad. De gevangenis moest interessant zijn, ma al jaren vinden er geen tours meer plaats. Roddels gingen rond dat je er toch in kon komen, ma niemand wist hoe. Ik op onderzoek uit. Een kerel kon me binnenloodsen, ma ik vertrouwde sjakie nie. Ik ging voor de ingang op 't plein zitten. Een vrouw kwam naar buiten lopen en gaf me een papiertje met een telefoonnr en de tekst: It's me, sebastiaan. Een man zwaaide en deze zou me binnen kunnen brengen en rond kunnen leiden. Ma behalve dat ik binnen kon, wilde ik ook graag de zekerheid hebben naar buiten te kunnen. En de gevangenis was nog actief, incl drugstaferelen, dus mam, weer eens verstandig geweest en deze ervaring laten lopen. Een kerel die fruit van de cactus probeerde te verkopen sjokte met een kruiwagentje door 't dorp. Ik bracht hem z'n eerste woordjes engels bij, in ruil voor een foto. Tuurlijk kocht ik fruit van hem.

The death road, met de mountainbike van 4800 meter duizenden meters naar beneden in een paar uur langs smalle berghellingen. VET! Naja, wel oppassen, want zo af en toe kukelt er nog eentje (dodelijks soms) naar beneden. Tot 2006 mocht er nog verkeer komen nu nie meer, dus stukken veiliger. Toen kieperde eens per maand een bus naar beneden wat leidde tot gemiddeld 500 doden per jaar, vandaar de naam. Crossen, slippen, ma toch voorzichtig, kwam ik beneden aan. Van La Paz naar Potosí, een plaats in het binnenland, groot geworden door de mijnindustrie. En ja, het was me gelukt een tour te regelen in de mijnen, op 4500 meter de tunnels in, waar de dunne lucht nog moeilijker te beademen was door de stof en de schadelijke gassen. Gekleed in een schriepel jasje, een regenbroek en te korte laarzen, ging ik schravelend door 't water in soms te lage tunnels. Ik had het geluk een gids te hebben die alleen mij mee nam, omdat de rest te traag was. Mensen waren nog aant werk, sommige met een levensverwachting van 35 door de zware omstandigheden. Karretjes met stenen, zoals oude films dit laten zien, hier de alledaagse bezigheid. Toen een kar was ontspoort schoot ik te hulp en zweet goot er met stralen uit. 3km ver, 500 meter diep de grot in. Pikkedonker, het enige lichtje zat voor op de te grote helm. Sommige plaatsen half ingestort, ma ik vertrouwde erop dat er nu geen aardbeving plaatsvond en alles veilig was. Wat een werk zeg en dat voor een paar mineralen. Een oude kerel gemaakt van klei met een grote piemel zou moeder aarde moeten bevruchten wat veel mineralen opleverd, aldus hun geloof. Niks voor niks, ma voor offers. Sigaretten, coca-bladeren en alcohol van 96% waar een slok van gedronken moest worden. De helft verdampte in mijn mond, de andere helft brandde gaten in mijn lichaam.

Potosí bestond 466 jaar en dat werd gevierd met een optocht van iedere inwoner die wilde. SAAI! Ma daarna live muziek. SLECHT! Ma alles weggespoeld met sterke drank die op 't plein werd gestookt, zoals ook ma Flodder dat kan. Het hostel was vol, ma een hokje in het midden van de binnenplaats wat eigenlijk een fietsenhok was, diende als mijn slaapplek. Er stond een bed en ik kon binnen via de deur van 1 meter 50 hoog. Na de drankjes, was dat geen punt. En3 euro incl ontbijt ipv7 euro. Ideaal!

Onderweg naar Uyuni toen we in open veld reden met de bus kwam de bliksem weg heel dichtbij en zag de bliksem nie ver van mij islaan af en toe. Een mooi gezicht, ma ik scheet 7 kleuren stront, waarna op deze warme dag hagelstenen als suikerklontjes uit de hemel schoten. Een mooie omgeving dat wel. Uyuni was bezaaid met toeristen die allemaal (ook ik) een tour naar de zoutvlaktes deden. Naja, onze auto weigerde toen we net door de dorre vlakte reden. Met wat duwen en starten konden we verder. Auto wisselen nadat we oude treinen hadden bekeken die daar gewoon waren neergezet, omdat ze toch nie meer gebruikt werden. De zoutvlaktes, oneindig spiegelachtig landschap van zout en regenwater (ik denk ter grootte van 5 tot 10% van bolivia!) Hier zouden we eten in een restaurant van zout, ma meer dan een kijkje werd 't nie. Weer auto wisselen effe later, hij zou 't weer moeten doen. We sliepen in een hostel in de middle of nowhere, ijskoud 's nachts! Hier werd eten klaargemaakt waar een wieg diende als hulpmiddel zoals wij 't aanrecht kennen.De volgende ochtend, na 2 uur poging tot starten van de 'gemaakte' auto, sloeg ie toch aan en konden we hobbelend verder. Door woenstijnlandschap met mooie rotsen,langs een rood meer met 1000-denflamingo'seneen helder groen meer. Kaarten in het hostel met wat drank die ons warmhield. Een heldere hemel met 1000-den sterren en een paar vallende. We bleven in bedm na toen de auto weer aansloeg eruit en richting stinkende geijsers. Ergens ver in de woestijn zou een hotspring zijn. Wij balen, want we zagen alleen bevroren water. 10 meter verder bleek toch een warm watertje te liggen, heerlijk! Beter dan mijn hottub, en dat zegt wat! Hahaha! Nog een paar keer de auto maken onderweg, ma op tijd terug om naar La Paz terug te reizen. Mensen in zebrapak dansenom tehelpen oversteken. Ik verbleef bij een spaans koppel int logeerbed in La Paz, waar ik relaxte en alle kleren waste (nodig!) 't Volk protesteerde en blokkeerde meer dan 1000 straten aldus 't nieuws, ma 't lukte me toch te vertrekken terug naar Lima. Ik sprak weer af met de local waar haar familie mij uitnodigde voor wat eten af en toe. Een tuinfeest met DJ en drank, zelf mee moeten nemen, want verbod op drankverkoop voordat er gestemd moest worden de volgende dag.

Naar Huaraz, in de Andes. Ik ging er heen voor een tempel van 3000 jaar oud. De uitleg in het spaans was me niks duidelijk, maik had de local meegenomen uit lima, die wat kon vertalen, nadat ze stiekem was gevlucht van huis. Het reisvirus was besmettelijk! We bezochten de dag erna nog een tempel uit een andere tijd, vet! Een meer op grote hoogte en het uitzicht onderweg was mooi. Als lunch besloot ik 't nog eens te proberen: Cavia! Taai en veul knöäk. Nee, toch niks lekkers aan. 31 mei 1970, een aardbeving brak een stuk van een hoge berg, die met 350 km/u in 2 minuten een dorp van 25000 inwoners met 8 meter grond en ijs bedekte. 3 dagen hoorde ze mensen nog schreeuwen onder de grond, geen hulpmiddelen beschikbaar. Een vliegtuigje uit argentinie schoot te hulp, ma stortte neer, allen kwamen om. 300 kinderen waren naar een circus buiten de stad. In 2 minuten allen zonder ouders. 96 mensen waren op 't kerhof op een berg, die 't ook overleefden. Indrukwekkend gebied, met nog wat resten van de kerk en een dubbelgevouwen bus met stukken auto. Een aantal pils in een tuin en een thermaalbad met poepbruin water zorgde voor ontspanning na een wandeling door een dorp, waar ik een houtzagerij bezocht.

In Trujillo, verder noord, lagen nog wat tempels uit 't verleden die onder het zand werden gehaald, voorzienmet mooie wandschilderingen, na de ontdekking pas 20 jaar geleden. Ik verbleef aan 't strand aan zee, ma geen tijd om hiervan te genieten. In Chiclayo, kon ik in een midden nog 26 tempels bezichtigen, die in slechte toestand waren, ma waaronder waarschijnlijk nog heel veel schatten liggen. Andere schattenwaren prachtig hersteld en in een museum geplaatst. Goud, veel goud. Snel verder richting de grens, op eigen houtje met overstappen en zo, wat meveel geld spaarde.

In Machala, zuid-equadorkeek ik toe hoe mensen een potje kaartte op een doos, waar een oude man me borreltjes kwam brengen. Een mooi welkom in een nieuw land. Om2 uur 's ochtends was ik in Quito, Jonna kwam pas 5 uur 's ochtends. Raar om elkaar na 4,5 maand in de armen te sluiten. Ma zeker mooi.... Nu blijf ik hier! Tot???