Behalve dat ik wat vertelde over dat mijn spullen gejat zijn, is het al 1,5 maand geleden dat ik iets op de site heb gezet. Dus hou je vast, dit wordt een lang verhaal!Fotos erop zetten heb ik gister een paar uur geprobeerd wat resulteerde in een stuk of 5 fotos.... Schiet nie echt op, ma blijven volhouden!

Na Antarctica..... wist ik dat ik nie meer zoveel tijd had en dat brurke al over een week of 3 kwam naar Peru. Long way... Van Ushuaia probeerde ik naar Puerto Natales (Chili)te gaan, vlakbij waar Rene en ik eerder vast zaten door de staking.Hierkomen kon alleen via een omweg, dat wil je nie weten (incl 3x grens over!) Zo zie je wel iets van het land. Met 't veer over de maas, ik zocht naar dieren en alsof ze 't aanvoelde, tjoep, tjoep! 15 tot 20 zwart-witte dolfijnen meezwemmend met 't veer! Hoe sjiek is dat dan! Het rotsachtige natuurpark Torres del Paine zou supermooi moeten zijn voor trekkingen, ma is inmiddels veels te toeristisch, dus heb ik het bij een dagtocht gelaten. Aardig, ma nie speciaal. Van daaruit weer terug naar Argentinie, El Calefate. Hier was een festival, eerst oldtimertreffen (geen capri zoals mijne) en daarna muziek! En vet kan ik zeggen! Tenminste een paar goeie artiesten. Leon Gieco was er een van! Een alde knoak, ala bruce springsteen,die meespeelde met een nr vanzichzelf die hij 40 jaar geleden daar speelde. Rillingen! Met pinnen onder de schoenen deed ik daarook een trekking over een gletsjer, de mooiste van de wereld (?) Af en toe leek 't alsof je in het water stapte, ma dan bleek dit toch ijs te zijn. En diepe kloven, veroorzaakt door warmteabsorberende stenen. Mooi landschap, zoals ik dat nog nooit eerder had gezien, zelfs nie in Antarctica! We konden zelfs door een natuurlijke 'tunnel'. Ik zanikte net zolang aan iemands kop totdat ik een stuk mocht klimmen met een hakbij tegen een hellingl. Toen kreeg ik zelfs ff les (en de rest nie! Haha!) Kan ik weer iets afstrepen van mijn lijst.

Na El Calefate ging ik noordwaarts, richting Santiago, ma ook dat was weer lastig om er te komen. Ik strandde in Bariloche (arg.), waar ik al geweest was. Ik vond een hostel waar ik meteen bij een BBQ kon aanschuiven. Ideaal! Ma bussen waren volgeboekt tot na 4 of 5 dagen en dat liet mijn strakke planning niet toe. (Ik wilde nog veel dingen doen en zien totaan Peru, waar brurke dan zou zijn). Dus weer iets wat ik altijd al wilde doen: Liften! Where is Chili vroeg ik, dus die kant moest ik op. F*cking heet was 't! Niemand stopte, ik was toch nie ver van de grens? Ik nam na een uur een bus naar een volgend dorpje, hopend op meer geluk. Daar liften, lopen, liften, niemand stopte. Bij het tankstation ging niemand (zeiden ze) naar chili. Ik had water en wat te eten bij me. Na 2 uur stopte de eerste. Ik snapte geen k*t van zijn spaans. Dat schiet lekker op. Gelukkig sprak ik een beetje engels. Hij wilde mij wel helpen en bracht me tot aan de grens. Vet! Hier moest ik een uur in de rij staan en daarna was ik lastig omdat ik de noodzakelijke papieren nie had. I'm a toerist, so I don't know, is altijd een werkend excuus. Ik wilde van de arg naar de chileense grens lopen, ma iemand wilde me toch meenemen. YES! Met piepende banden vloog z'n gepimpte gol (iets kleiner dan een golf, hoe logisch) door de bochten. Z'n vrouw en kleine vonden dit normaal en ik was blij dat ik meters maakte. Een uur naar de argentijnse grens! Had ik nooit kunnen lopen. Daar weer in de rij. Appel moest ik weggooien, opeten was geen optie, nadat mijn spullen doorzocht werden met een snuffelende hond. Ook zij wilden mij meenemen naar Valdivia, waar zij heengingen. Prima! Aan het begin van de avond had ik dus honderden km afgelegd. Liften, flink onderschat! Geluk gehad? Geen idee, ik was er! Aan 't water, een mooi dorpje. Een straatclown maakte me nog aant lachen ook.Ook hier BBQ. Naar Satiago was een lange busreis. Aardige stad. Valparaiso was een stad verderop, supersjieke buurten met graffiti! Terug de grens over naar Mendoza, Argentinie, waar ik was voor de wijnproeverijen. Hier ontmoette ik wat chilenen die me wat spaans bijbrachten (probeerde bij te brengen, bedoel ik, want dat spaans dat wil nog nie zo) Kei heet, chaotische, vieze stad. 's middags een hagelbui van cm's! En een uur regen zorgde voor chaos! Wegen werden rivieren en autos werden van hun plek verdreven. De keuze om de wijntour met een busje te doen was de enige goeie keuze. We leerden wat over wijn, sterke dranken, chocola, jam en nog wat dingenen tuurlijk ook proeven. Na een tabacoshotje, een Abscent en wat wijn stond ik al aardig op de kop.

Verder noordwaarts, naar Tucuman, niet toeristisch, dat leek me wel wat. Vochtige gladden straten brachten me breakdansend met een backpack op de rug en een rugzak op de buiknaar een hostel,nadat mensen me alle kanten opstuurden, behalve de goeie.In die omgevingbleek inderdaad het een en ander te doen te zijn! De stad was 's avonds mooi verlicht. Ik vertrok naar een dorpje met een fransman die geen idee had wat ie wilde. Hij sprak geen engels, dus moesten we spaans proberen, wat nie mee viel. Ik keek uit naar een cheese festival in Tafi del Valle, wat verzet was naar een week eerder, dus gemist. Wel heerlijke kaas gekocht op de markt. Vlakbij was een veld met 'graf'-stenen waar nog gekerfde gezichten op stonden van eeuwen terug, ma 't ontbrak aan info. De eerste Lama's zagen we hier ook, ontsnapt uit de wei. Begeleidend door honden vonden we de weg naar de bus, die ons weer een dorpje verder bracht, naar Cafeyate, waar ze lekkere wijn hebben. Een lege oude, ma zeer luxewijnboerderij, waar we voor een prikkie konden verblijven. En de lekkerste druiven in de tuin die ik ooit heb gehad! Shit, ik verlang er nog naar. Wat een leven! Met een tandem gingen we langs de wijngaarden, in de hoop wijn te kunnen proeven, ma helaas allen gesloten. Een wijntje int hotel brak 't verdriet en hop weer de bus in, langzaam richting Peru. Ma eerst nog de oude ruines van Quilmes opzoeken. Net 10 minuten onderweg op een verlaten weg, kapt de auto ermee. Na 2 uur tussen de graspollen en de kaktussen in de hete zon werden we opgepikt door een auto, die voor een beetje geld wel taxi wilde zijn de rest van de dag. Hij bracht ons bij de ruines! Sjiek! Hoe is 't mogelijk dat deze niet bekend zijn. 1600 jaar oud! Een dorp verder was nog een festival aan de gang waar ze een spel deden,geiten vangen. Live muziek, een potje voetbal met de kids en wat lokaal bikken en zuipen maakte dit tot een aangename middag, waarna we snelo verder gingen naar de Salta. Viel een beetje tegen deze stad, want dat zou o zo mooi zijn. Van hieruit met een 20 urige bus naar Calama, Chili. Vieze stad, 0 toeristen gezien. Hier wilde ik de mijnen in. Ik was de laatste op de lijst die in 1 uur vulde met mensen die later die dag mochten gaan. Het was de grootste kopermijn ter wereld, en dat wist ik nie. Open, groot, de grootste trucs ter wereld die steen vervoeren, waarvan alleen een 4deligeset banden 120.000 euro kost. Ik wilde de mijnen in! Shit, nie gelukt. Hier waren de laatstemensen uit gezondheidsredenen 2 jaar geleden de stad uitgegaan.Banken, hotels, winkels, huizen, alles lag er wel, ma niemand was er nog. Een andere stad was precies een spookstad, 60 jaar geleden verlaten nadat de mijnwerkers geen werk meer hadden. Verroeste huizen, een oud theater, treinenen fabrieken om de mijnen draaiende te houden, ik kon overal gewoon binnen, hoewel sommigegebouwen op instorten stonden. Mijnen waren niet te vinden.. Helaas.

Weer geluk met de busaansluiting zodat ik weer verder kon reizen om op tijd bij brurke te arriveren, in Lima. Speling had ik nie, een bus missen betekende dat ik te laat zou komen. Vandaar met een bus verder noordelijker, naar Arica, waar afzetters me een ticket wilden verkopen om lima te bereiken. Nope! Ticket voor de bus: ' no nececito' Alles ingeladen, paspoort af moeten geven. Ticketcontrole. Tja, had ik nie. Dus moest ik terug en de mensen moesten op mij wachten. Dom, want mijn paspoortén mijn spullen warenbij hen en ik wist niet meer dan dat het een blauwe buswas. Hoe zou ik dan nog ooit de grens over kunnen als mijn paspoort er al was? Toch goedgekomen en met deze krakbus de grens over voor een kwartje vijftig. Hier was 't kwik inmiddels boven de 40 gestegen, dus niks doen, behalve het nemen van een 'verrassings'-maaltijd. Soep, hoofdgerecht en drinken voor 1,5 euro, vet! Wow, peru is nu al zoveel anders.... Een veels te lange busreis bracht me in Lima, waar de avonturen met bertje beginnen!

Hoedit verlooptvertel ik jullie snel! Nu ga ik er weer vantussen!